Jan Diederik by Herman & Inge

'Nee nee nee nee,' zei Jan Diederik de Dwerg tegen François, z'n partner, 'Ik wil geen kabouterkids adopteren.' 'Maar kom op,' zei François, 'stel je toch voor. Zo'n schattig kaboutertje, die zo kansloos in de derde wereld leven, en wij, wij kunnen ze de kans
¶ bieden uit te groeien tot volwaardige dwerg.' 'NOOIT!' schreeuwde Jan Diederik en stampvoette door het poppenhuis dat hij en François hadden gekraakt. Tring tring. 'Wat nu weer!' schreeuwde Jan Diederik in de hoorn, zo hard dat de poppenhuiswandjes ervan trilden. 'Spreek ik met één van de dwergen?' vroeg de stem aan de andere kant van de lijn. 'Ja natuurlijk,' schreeuwde Jan Diederik, 'Anders neem ik toch niet op, Godverdomme!' Even was het stil. François rilde als een rietje, zo woest had hij Jan Diederik nog nooit gezien. Jan Diederik smeet de hoorn tegen de muur, maar de gekrulde draad, waarmee deze aan het
¶ toestel was bevestigd, zorgde ervoor dat de hoorn keihard terugkaatste, recht op de -naar verhouding enorme- neus van Jan Diederik. 'Au,' zei Jan Diederik, werd op slag zo chagrijnig dat ie geen discussie over kinderen en kabouters en wat niet al nog kon verdragen en rolde een flinke joint. Dat verzachtte z'n pijn en ook François rookte vrolijk mee. Gelokt door die heerlijke geur kwamen ook wat eekhoorntjes, een egeltje en een gans eens kijken of er wat te roken viel een toen tenslotte Barbapappa passeerde met een familiepak XTC in doordrukstripverpakking was het drugsfeest compleet. 'Ieder recht op z'n eigen roes!' probeerde
¶ Moeder de Gans nog politiek te poneren, maar Jan Diederik, François, de eekhoorntjes en het egeltje en Barbapappa waren veels te stoned om nog iets zinnigs te zeggen. Dus lachten ze maar wat, terwijl Barbapappa achtereenvolgens de gedaante van een bijzettafeltje, een familieschommel, een apenootje en een Rothko aannam. Moeder de Gans raakte lichtelijk geïrriteerd, 'Wat zijn jullie voor en stelletje'. 'Ja wat? Een stelletje wat?' reageerde Jan Diederik. 'Zeg het dan, moeder de Gans' 'Jij bent een domme lelijke dwerg, dat kan je alvast wel zeggen,' zei moeder de Gans. 'Jij maakt geen enkel onderscheid tussen wat relevant is en wat naast de kwestie is,
¶ Jan Diederik, eigenlijk zou je Reuzel moeten heten!' 'Wat?' zei Jan Diederik en liep zo rood aan dat François het voor de hand liggende grapje wel móést maken: 'Je lijkt wel een kabouter'. Waarop iedereen toch smakelijk moest lachen, ook J.D. Haha.

Bart's contribution 5 by Bart, Herman & Terry

De staking in de fabriek duurde langer dan verwacht. Na de derde dag stond de ingang vol met journalisten. De directeur kwam zo nu en dan naar buiten met het laatste nieuws over de toestand in de fabriek. Henk zat al vanaf het begin binnen en hoewel hij nog steeds volledig achter zijn standpunten stond, begon hij te twijfelen aan zijn acties.

Henk was nogal een twijfelaar. Zo erg, dat soms de twijfel van zijn acties zelfs naar zijn standpunten doorsijpelde. Wat als alles anders was dan hij dacht? Het wezen der dingen enkel schijn? Henk werd gewoon een beetje doorschijnend van deze gedachten...

Hij werd volledig transparant en niet opgemerkt door het klootjesvolk, maar wel door Jomanda, die daar nu eenmaal een gave voor had. Jomanda kon wel wat publiciteit gebruiken en besloot transparante Henk te vangen en te gebruiken voor een TV show met Tineke die sowieso overal in geloofde. Tijdens de live-uitzending beweerde Jomanda dat ze Tineke zou kunnen laten vliegen er terwijl Tineke vol ongeloof haar ogen sloot liet Jomanda onzichtbare Henk los en siste: 'Til haar op.' Henk dacht 'Schijt!' en liep richting uitgang...

Hij was altijd het type geweest dat niet geloofde in dit soort onzin, maar nadat deze twee vrouwen hem het hoofd op hol hadden gebracht, begon hij ernstig aan zijn ideeën omtrent anale seks te twijfelen. 'Schijten!? Daar is het toch voor? Het is een uitgang, geen ingang. Henk's hoofd draaide als een tol. Jomanda fluisterde Tineke iets in haar oor:

'Het blijkt dat landschappen als 'Les Brisants de la Mer du Nord' over het algemeen maar weinig lof kregen en slechts een kleine marktwaarde vertegenwoordigen.' Tineke was zo geschokeerd over deze baude en overduidelijk op allerlei onwaarheden gebaseerde uitspraak, dat zij van de weersontstuit stopte met ademen en dood neerviel, ter plekke pardoes!

Bart's contribution 4 by Bart, Herman & Terry

Dit hier is Marco. Marco is zijn ouders verloren toen hij vijf was, net oud genoeg om de tragiek te beseffen. Zijn vader was astronaut en zijn moeder raketbouwkundige. 'Zeg lieverd.' zei zijn moeder op de dag van het Grote Ongeluk. 'Als jij nou een meter of tien van de raket vandaan gaat staan, kun je fijn je vader uitzwaaien als ik de lont aansteek.' Dus stond Marco vrolijk met een vlaggetje te wapperen terwijl de raket met zijn vader erin ontplofte en zijn moeder in duizend stukjes uit elkaar spatte.

De band tussen hen was nooit erg bijzonder geweest. Eindelijk konden hij en Carla samen zijn. Het feit dat hij en Carla broer en zus waren had beiden nooit dwars gezeten. Hij belde Carla vanaf zijn mobiel: 'Carla, met je broer. Ik heb slecht nieuws over onze ouders, groetjes Marco.' Het was haar voice-mail!!!

Niet lang daarna belde Carla terug, maar nu nam Marco niet op. Carla was reuze ongerust natuurlijk en belde terug en terug, maar Marco nam maar niet op. Wat zou er aan de hand zijn? Goed, om een lang verhaal kort te maken, Marco was onder een trein gekomen. Hij lag in honderden stukjes gesneden in zijn kist.

De kist werd begraven en er kwam niemand bij de begrafenis. Het was erg triest. Een kerkmuis bekeek de toestand van een afstandje en zei tegen een vleermuis die voorbij kwam: 'Het is toch wat hé, waar doe je het allemaal voor? Het hele leven gaat als een zucht voorbij, nee, als een dia, en voor je begrijpt wat je ziet, sluit je je ogen.' De vleermuis luisterde niet, maar was wel voldoende afgeleid om tegen de kerktoren aan te vliegen.

De klap had hem afgeleid, en al tollend vloog hij door de Eikenlaan op weg naar huis... Bij de boom aangekomen, stond zijn moeder al op hem te wachten... Ze was boos, nog nooit eerder was hij zo laat thuis gekomen!

Bart's contribution 3 by Bart, Herman & Terry

'Met dit meisje kan je niet praten.' zei hij. 'Zij is slechts een ongewenst nummer.' 'Het zal slechts goed komen wanneer je gaat.' Maar degene tegen wie hij sprak was het er niet mee eens: 'Snap je het niet? Je kan het niet van me weg nemen. Geef het terug. Zie je niet wat het voor me betekend?'

Niemand zag wat het betekende. Het deed er ook niet zoveel toe. De Hortensia bloeide, de herfsthoorn groeide, alles in de natuur sproot uit, het leven liet van zich horen. Ja, het was lente! Heerlijk! Bianca met haar varkenspootjes sprong in het privé-zwembad dat spontaan over liep. Haar ouders keken, champagne nippend, grinnikend toe.

Geld hadden ze genoeg. Het zwembad werd iedere zomer drie keer opnieuw gevuld en aan het eind van de zomer organiseerden ze een groot feest... 's Middags zwommen de kinderen in cola en 's avonds zwommen hun ouders in champagne... Bianca's oma had daar een fabriek vol van namelijk.

Op een dag kwam er een lek in de fabriek en stroomde hij leeg. Weg was alle champagne! Daar ging het geluk, wat een misère!

'Geen alcohol, geen fun!' riep Mien Dobbelsteen die ondertussen het bordes veegde en zich tegelijkertijd afvroeg wat ze toch bruto verdiende als ze freelance 10 euro ex BTW kreeg. 'Gewoon 30% eraf halen.' riep Henri Sarolea die voorbij fietste en net een prachtvoorstelling had gezien in De Appel. 'Snel naar huis.' dacht ie. 'Dit wordt een pracht recensie. Zo eenvoudig af te kraken, die amateurs. Zit niemand op te wachten toch?'

Bart's contribution 2 by Bart, Herman & Terry

'Nou, dag dan...' zei Karen. 'Ik ga maar weer, als het hier zo gezellig is...' Er werd niet geantwoord. Dus daar ging ze dan, alleen door de nacht, peddelend op haar fietsje, Die Karen toch.

Haar vriend Louis, een oude zee kaptein, zou die avond terug komen van zee. Hij was aangekomen in Oostende. Rond middernacht kwam Louis aan in de hoofdstad.

Het was niet eens zo heel donker en zodoende herkende Louis in het schemerlicht dat Madonna voorbij fietste, die volgens de roddelpers een penthouse aan de rivier aldaar zou bewonen. 'Hé Brad!' riep Madonna waggelend vanaf de fiets – Ze was aangeschoten van vier Duveltjes en herkende Brad Pitt in Louis – Brad Pitt had immers ook een optrekje in de hoofdstad. 'Hé Madonna!' riep Louis vrolijk terug.

Eigenlijk viel Louis hiermee wel een beetje uit zijn rol; als zijn hem zouden hebben gezien zouden ze versteld staan van zoveel spontaniteit. Maar goed, voor Madonna maakt iedereen een uitzondering, dus Louis riep vrolijk: 'Hé Madonna!'

'Ik weet dat we niet altijd goede vrienden zijn geweest, en sorry dat ik nooit naar je concerten ben geweest, maar je was ook altijd zo onaardig toe we hier kwamen wonen. Alleen toen je erachter kwam hoe leuk Karen met je kinderen was, konden we iets voor je betekenen. Echt goed betalen deed het anders ook niet trouwens... Weet je Madonna. het klikt gewoon niet echt!!!'

Bart's contribution 1 by Bart, Herman & Terry

Een domme blik priemde zich door zijn donker bruine bril. Gusti was nooit de bijdehandste geweest, maar deze stompzinnigheid ontging zelfs Magda, zijn lievelings goudvis niet. Ondertussen sproeide de buurvrouw het gras en deed de buurman de afwas. Aan de overkant rookte opa een klapsigaar en zette de bovenbuurvrouw verse dahlia's in het water terwijl Jan-Pieter-Klaas-Henk de Vries vrolijk onder een gevaarlijk-transport-vrachtwagen driewielde.

Het was een fijne buurt hoor, dat niet, maar Jan-Pieter zorgde er altijd voor dat de spanning erin bleef. Hij en zijn vader deden eens een levensgevaarlijke goocheltruc, gewoon, hier midden op straat. Iedereen was er tegen, maar toch kwam de hele buurt kijken toen het tweetal hun act ging presenteren.

Helaas stond ik op de achterste rij, dus zag ik niets. Geen idee wat hun act voorstelde. Ik heb wel gehoord van anderen, die misschien wel iets hebben gezien, dat er een goochel act in zat, maar misschien is dat wel niet waar. Een broodje-aap verhaal, zeg maar.

Het originele broodje-aap verteld over een vrachtwagen met hamburgervlees waar per ongeluk een aap in terecht kwam die vermalen werd of zoiets, wat het natuurlijk niet haalt bij het verhaal van die vrouw die een boa uit haar toilet zag komen die als een baby-boa ontsnapt bleek bij haar buren. Sindsdien is het opletten geblazen bij de stoelgang.

De kleine dierentuin die het gezin op deze manier verzameld had moest vorig jaar plotseling worden gesloten. Na een TV uitzending werd de favoriete tijger Solomon vermoord, waarop de jongste zoon zichzelf van het leven beroofde. Jammer, 't was zo'n lekker ding!!!

Esmeralda and the Rain by Inge & Herman

Near the fountain, in the shade of a pine tree, sat Esmeralda, enjoying nothingness. The distant sound of a singing Robin evoked Esmeralda's reverie. With her eyes closed, she saw flowers, deep colors, and trembling leaves, which made the
¶ sound of tambourine. Emseralda was completely unaware of herself being in a public space, being visible to other people.
She didn't care being naked, nor that she couldn't sing. She just layed down on the big boulevard as if it was her bed and sang another song. Then Mohammed, a 21 years old chemophysicist passed and saw Esmeralda, lying naked on the street, singing. Being a scientist he wasn't interested in the beauty of this
¶ scene, so he ignored Esmeralda and stopped to stand just 1 meter from her to wait for the bus. But Esmeralda had seen Mohammed.
'Are you the one I've been waiting for?' she asked him, but when she uttered those words, the bus had just arrived, and the engine was so loud that Mohammed hadn't heard her. 'Were you talking to me?' 'Huh, what?' Esmeralda turned around and looked in the eyes of a strange creature, not completely human. 'Well? Were you talking to me?' it said. 'No,' said Esmeralda, 'I was talking to him', she said pointing at Mohammed. But Mohammed
¶ had gone with the bus. 'Look,' said the creature, 'I am slightly human. Do you want me to tell you your fortune?' 'How much does it cost?' asked Esmeralda.
'It will cost you your life,' said the creature, with a weird smile. Esmeralda smiled back. 'No,' she said, 'that's too expensive'. 'Then keep your boring life,' said the creature and flew away. 'Noooooo,' shouted Esmeralda, but too late, the creature was gone. Feeling worthless, Esmeralda went to a pharmacie and bought ratpoison. 'Goodbye cruel world,' she said when taking the first pill. 'Goodbye cruel city,' she said with the next. 'Goodbye cruel creature, cruel pills', she continued and swallowed the rest of the poison. And then something weird happened: it
¶ started to rain little silver crystals, while the sky became all pink, the air was warm and Esmeralda couldn't help but start singing again.
Her voice sounded like a seraphine. It attracted a lot of people who suffered from all kinds of dismiss. Esmeralda looked at them, while harmonious tones left her golden little throat. Her song promissed a soon and complete recovery for all the suffering poor creatures who had collected near the fountain. 'Drink of this water,' Esmeralda said. 'I love you. You are my children'. Then the rain came.

The Guide by Inge & Herman

'Roman culture, as such, is primarily addapted' spoke the guide, pointing at one of Michelangelo's sculptures. 'Homer, for example, based his Ilias on the Greek sage of Ilias' Odysee but that's nothing new for you, I assume. You are all educated, civilized individuals.
¶ Allow me to recite a poem by our old friend Oscar Wilde,' said the guide.
'Oh please don't,' shouted a dwarf from behind a curtain.
'Who was that?' said the guide.
'Me,' said the dwarf, and a 20 cm high creature with a beer bottle in his little disgusting fists showed up.
The guide looked at him, wanted to spit on him, but controlled himself and asked: 'And why, you awfullly shameless horrible monster, should I not recite a poem when guiding normal, decent people through life? Huh?'
¶ The dwarf did another step forward but fell over his own shoes. Laying on the floor he mumbled 'It's not the poem, it's Mr. Wilde.'
'A piece of art always CONTAINS the creator' he added. 'Even when I say "I am a boot" it reveals a part of my personality. Freud has written some very interesting thoughts on this subject, based upon his observations of Viennese hysterical women'. 'Hm,' said the guide, 'that is a very fertile intermezzo you gave there, mr. Dwarf. It reminds me of some episode in my childhood, but
¶ maybe it's because you're such a little person. I'd never expected a dwarf to be so eloquent.' The guide frowned.
He got bored with the dwarf-subject and chose a method to distract the audience: he took his mobile phone and pretended his lover was calling him. 'No, Peter, not now, I'm working now... yes yes, of course I love you... yes, also your little cock... no no, it's not too small for me... no, you know I like little things.' Then he saw the dwarf, frowning on his turn. Shit, thought the guide, the audience was completely focussed on him now, but how to change this made-up phone-conversation, he wondered. He continued 'Yes Peter, I'll come home as soon as I can to teach you new sexual lessons.' Then he 'hang up'. The audience was staring at the guide, the dwarf was too small to catch up so the guide led the audience outside, locked the
¶ door and said 'Ok guys, listen to what Oscar Wilde would have said in this situation.'
: "As the dog barks, the wind howls, your filthy absent mindedness, leaves me with sickness and...' The guide clapped in his hands 'Beautifull!' he screamed. 'Your royal highness,' said the dwarf, blinking his eyes, 'Let me add one more thing'.
¶ 'Please, go ahead, lovely eloquent dwarf', answered the guide.
The dwarf was honoured but had a greedy character and while given the opportunity to speak with the attention of so many people at once, he totally lost control and started to mix a political speech with 'the Highlight of Dwarvian Poetry' with his life's story with Alice in Wonderland and so on, so after 3, 4 minutes people got bored, looked at each other while making 'crazy'-gestures with their fingers and forehead and walked away. 2 weeks later, completely dehydrated and out of saliva, the dwarf noticed his audience had left him and said to himself 'Whatever, life isn't over yet', and lit a joint while heading home.