De presentator keek op de klok en zei 'Nou mensen, bedankt voor dit gesprek. Ik vond het ontzettend interessant, ik hoop u ook', en er klonk een muziekje terwijl er titelss door het beeld rolden. 'Wat een kutprogramma', zei papa Beer en gooide z'n lege bierblikje uit het raam. 'NIet doen!' zei mama Beer en likte haar poot om beter grip te hebben op de haaknaald. De berenkindertjes stonden van de bank op, want ze wisten dat ze na de uitzending naar bed moesten. Ze zongen om en om 'Goodnight', 'Farewel', 'Auf wiedersehen' 'Adieu-eu', en stapten in het gareel de kamer uit. Toen de deur achter hen sloot zei papa Beer tegen mama Beer' Ik snap niet waarom zo'n man voor zo'n programma ¶ gevraagd wordt. De presentator had geen kennis van zaken, geen opinie en al helemaal geen humor'.
Het was waar. Het enige waarover de presentator beschikte was een microfoon, maar die kon net zo goed aan iemand anders worden gegeven. En zo geschiedde: de microfoon werd aan een lantaarnpaal gebonden, en iedereen die hem (of haar) passeerde, mocht zeggen wat ie het liefst van al zou willen. Het was opmerkelijk hoe gelijkaardig de wensen van de men- ¶ sen waren. Saai bijna, totdat er een kleine, met mos beklede pigmee naar de lantaarnpaal kwam toegerend;
het was eigenlijk een laaf. Met z'n gigantische bovenlip opgekruld beet hij zich vast in de lantaarnpaal. Het licht viel daardoor uit, en de stroom sloeg over op de laaf die schokkend losliet en schuimbekkend aan zijn einde kwam. Een verslaggever ter plaatse keek het ademloos aan en zei uitendelijk 'Ja mensen, zo kwetsbaar kan een leven zijn.'
Op de achtergrond lag de narokende laaf.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment