Aurore (Herman&Inge)

En hop, daar viel weer een ster, en nog één, en nog één. De maan was a luit, en de nacht werd donkerder en donkerder. Aurore, een astrologe, kon het niet geloven. Verbijstering maakte zich van haar meester. Sinds mensenheugenis waren sterren eignelijk zonnen, maar dan heel ver weg. En nu opeens doofden ze, één voor één. Door haar telescoop bekeek ze ¶ de sterrenregen en Aurore moest het wel erkennen: het heelal viel uit één.
Aurore weigerde echter een negatieve betekenis aan dit feit toe te kennen, ook in situaties waarin dit realistischer en meer gepast zou zijn, en dus sprak AUrore niet van een einde, maar van een nieuwe begin, terwijl er drie sterren tegelijk naar beneden vielen, wenste ze respectievelijk: een gouden lot in de loterij, een paard en een supersonische computer die uitvoerde wat tegen hem werd gezegd, of nee, een nieuwe garderobe vol Armani's. ¶ Aurore's wensen werden niet verhoord.
Aurore's wensen waren soms ook wel wat wat extravagant, zo wilde ze als kind een roze pony en een winterkasteel, als puber een Rolls Royce met gouden wielen en kangoeroebonten fauteuils, als student wilde ze alleen privé-docenten met wie ze sex mocht hebben wanneer ze wilde, als dertiger wilde ze een eigen eiland waarbij de oorsrponkelijke bewoners haar bediening moest zijn, en de lijst ging door. Geen wonder dus dat ook deze keer Aurore's wensen niet ¶ in vervulling gingen. Aurore besloot Stephen Hawking te bellen, die had naas kennis van zaken ook invloedrijke contacten. 'Hawking.' zei de stem aan de andere kant van de lijn. 'Dag Stephen, Aurore hier.'
'Hey, what's up?' 'Nou kijk, het zit zo. Als een ster valt, dat heeft toch iets met de dampkring te maken.' 'Jaja, heel interessant allemaal' antwoordde Hawkings, 'ik heb geen tijd voor geintjes!' en hij haakte in. 'Arrogante kwal', dacht Aurore. 'Maar goed... ik begrijp ¶ het ook wel, want het hond even wandelt van als het ook anders in de weg verkeren'... Want niet alleen het heelal viel uiteen, ook Aurore's eigen gedachten raakten kant noch wal.
Het enige dat ze uitstootte was geraaskal, over het "bittere einde" en "impolosie van het vissentijdperk" en toen ze daarmee ophield, hield ze ook met alles op behalve ademen. Na 6 dagen stierf ze van de uitdroging, alleen in een 3-kamerappartement op de bovenste etage, waar ze langzaam wegrotte tot de buren na 2 weken de deur intrapten want het stonk zo op de gang. De holle uitgevreten ogen van Aurore staarden de buren tegemoet als twee parallele zwarte gaten, dat het ook waren. Het was haar kosmische zonnebril.