Adèle door Herman & Inge

'Wilt u dat niet aan de gordijnen afsmeren meneer?' riep Adèle, eigenaresse van de netgeopende massage- en relaxclub 'Het Hijgend Hert' en vanavond tevens gastvrouw. Hector stak snel z'n handen in de zakken van z'n pantalon en liep fluitend de tuin in waar diverse meisjes van lichte zeden het buitenzwembad bevolkten. Adèle greep geërgerd naar de champagne en vulde haar glas bij. 'Vreselijk toch, die nouveau riche clientèle, niet?' zei ze tegen Corrie, die net haard eerste avond had. Corrie -goed in haar vak maar slecht in Frans-¶
glimlachte was terug en hield haar glas op, de coke nog aan haar neus. Adèle gaf haar de hele fles en zette de filmprojector aan.
De beelden waren schokkend, niet zozeer inhoudelijk alswel letterlijk. 'Het is maar een schets hè', zei Adèle. 'Tuurlijk', antwoordde Rita, 'dat begrijp ik wel, wat alles wat jij doet is maar een schets'. Adèle zette de filmprojector weer af. 'Als het je niet interesseert, dan niet.' Rita haalde haar schouder op en keek om zich heen. Maar het enige dat ze zag was de fles. 'Als we die nu gauw leegdrinken, dan kunnen we de trein naar Scheveningen nog halen,' zei ze, 'dan stoppen we er een briefje in en gooien de fles in zee.' 'Daar ¶
heb ik geen zin in. Wat bedoel je trouwens met 'maar een schets'?'. Rita
nam een slok wijn. 'Oei,' dacht ze, 'dat is een verdomd goede wijn zeg', en nam er nog een. Binnen notime was de fles leeg. En zo begon haar alcoholisme. Het leek zo'n bon vivant die Rita, maar wat leek te beginnen als connaisseur-schap eindigde als een loze verslaving. In die zin was Rita een modelburger: daar waar men dacht dat de burger zich zou kunnen verheffen door 'm een opleiding te geven, eindigde deze met een loze consumptie-verslaving. Goed, dat ter zijde werd Rita de volgende dag wakker en herinnerde zich niks van wat zich had afgespeeld. Het ¶
enige dat nog vagelijk in haar hoofd rondgalmde was 'maar een schets...'.
'Meer dan een schets misschien, mijn magnus opus', dacht Adèle en schopte haar ballerina's uit, waarvan er eentje de hamsterkooi raakte, waarop Knabbel terstond ontwaakte en in zijn halfslaap naar zijn looprad wandelde. Adèle pakte een zaklamp en zette het diertje in het spotlicht. 'Prachtig,' dacht ze. 'Dit moet ik filmen.' Maar tegen de tijd dat Adèle haar camera had geïnstalleerd had de hamster zijn nachtgymnastiek al weer beëindigd en knabbelde wat op een worteltje, daarvan had Adèle al ¶
zo'n vier uur beeldmateriaal. Wat kon Adèle nu een filmen?
Grote cineasten schoten door haar hoofd, onvergetelijke scènes zoals Meliès' reis naar de maan, het doorgesneden oog van Buñuel, de kaarslichtscène van Kubrick, maar nee, Adèle wilde iets minder artistieks filmen. Ze besloot zich te laten inspireren door Barbapapa en herinnerde zich dat ze nog wat plasticine in een keukenla had weggestopt voor verveelde momenten. Dus begon ze te kleien en al snel had ze een prachtige Barbapapa en Barbamama geboetseerd waarmee ze vervolgens het ongelovelijk arbeidsintensieve proces doorliep van het maken van een animatiefilm. De inhoud laat zich raden: Barbapapa ¶
ontmoet Barbamama, raakt opgewonden en de rest is het hormonale spel der natuur.
Maar stijlvol in beeld gebracht, met vaseline op de lens en sprookjesachtige landschappen ertussendoor gemonteerd, met vogels die zingen en dansen. Barbamama buigt zich voorover en ritme en melodie zetten een sensuele dialoog in. Een beetje à la Ben Webster, maar dan zonder de blazers. Enkel contrabas en snare-drum.