‘Een nieuwe lente en een nieuw geluid’ schreef Willem Frederik Hermans in 1823 waarmee hij zijn Lof der Zotheid begon, hetwelk een internationale bestseller werd en in datzelfde jaar nog werd verfilmd. Meryl Streep en Robert de Niro speelden de hoofdrollen en Stephen Hawkins had een bijrolletje als clowneske benzinepompbediende: het was hilarisch om te zien hoe hij vanuit zijn rolstoel probeerde de tank van Meryl’s Rolls Royce vol te gooien en het publiek kwam niet meer bij als hij daarna met z’n monotone stem ‘I’m
¶ sorry, I can’t really move anything’ zei en Meryl hem een duw gaf zodat hij in z’n rolstoel de berg afrolde. Omdat de zon juist onderging leverde dit een heel fraai beeld op: een zwarte vorm tegen een rode achtergrond. De kudde schapen tien meter verderop raakte in vervoering door dit schouwspel, sommigen zwegen, anderen begonnen opgewonden te blèten. Een bioloog die dit geblèt later –via een bandopname- te horen kreeg, was erin geslaagd de klanken te vertalen naar ‘Kijk de zon gaat onder en de man gaat ten onder, zoals in bepaalde menselijke poëzie, waarin de dichter zijn innerlijke gemoedstoestand koppelt aan de weersomstandigheid op dat moment.’ Halverwege de afdaling kreeg Meryl
¶ Streep echter morele wroeging aangaande haar handeling en rende de arme man achterna. Ze struikelde echter over een bananeschil en brak zo haar nek. De daaropvolgende 8 maanden die ze in coma doorbracht werden later in haar herinnering vooral gevuld met de door haar beleefde vraag of dit ongeval als een ‘straf’ kon worden beschouwd, waarmee haar immorele gedrag vergoed werd, of dat het slechts pech-voor-haar was. Kampend met die vraag besloot ze een forum te formeren met specialisten uit diverse disciplines. Eén van hen was Rupert Sheldrake, die onderzoek had gedaan naar telepathie tussen mens en dier. Het telepathische element was van belang voor Meryl omdat ze graag met Hawkins had willen communiceren maar z’n computerstem gewoon
¶ niet begreep. Sheldrake was echter niet op de hoogte van het ongeval tussen Meryl en Hawkins en reageerde nogal ongevoelig, hij zei niets. Hawkins liet, via zijn stemcomputer, weten dat hij niet gesteld was op een verdere samenwerking, ‘Ik wil weg. Ik wil naar buiten’, maar er werd niet naar hem geluisterd. Hij probeerde het nogmaals: ‘Ik wil weg’, maar toen kreeg hij een epileptische aanval, wat een willekeurige reeks woorden opleverde, die –uiteraard- direct werden geïnterpreteerd door linguïsten overal ter wereld. Volgens sommigen van hen –de freudiaans geïnspireerden met name- drukten deze woorden een latent verlangen uit naar een versmelting tussen kunst en wetenschap. Óf juist de angst hiervoor.
Monday, October 15, 2007
Het kattenbontje door Herman & Inge
Er was eens een kat die toen hij stierf de memorabele woorden sprak ‘maar bewaar mijn bont.’ Dit volgde op ‘Vergeet mijn lot’. Historische intertextuele
¶ referenties waren de kat niet vreemd. Onder elke teen had de kat een asterix laten tatoeëren, die weer verwezen naar andere zaken. De kat zijn interesse ging voornamelijk uit naar interculturele communicatie en’ crossover’, zijn snorharen hadden alle kleuren van de regenboog en vaak maakte hij voor zijn plezier een choreografie, die hij demonstreerde aan derden, meestal musici en theoretici, die hier veel inspiratie uit putten, en artikelen aan wijdden.
¶ referenties waren de kat niet vreemd. Onder elke teen had de kat een asterix laten tatoeëren, die weer verwezen naar andere zaken. De kat zijn interesse ging voornamelijk uit naar interculturele communicatie en’ crossover’, zijn snorharen hadden alle kleuren van de regenboog en vaak maakte hij voor zijn plezier een choreografie, die hij demonstreerde aan derden, meestal musici en theoretici, die hier veel inspiratie uit putten, en artikelen aan wijdden.
The squirrel by Inge, Herman, Miriam and Olivier
‘Your sudden appearence frightens me’ the doctor said. ‘Does it, doctor?’ answered the psychopath giggling. The doctor looked for a place to hide and seeked shelter underneath his desk. Then his chair begins to talk, the psychopath is still
¶ giggling. The doctor is trembling all over.
‘Scared doctors, exactly what we’re waiting for’, shouted a squirrel who watched the scene from the tree that was next to the window. A very annoying thing to say of course, but so was the character of this squirrel. Not without reason: when he was young, he had always been the underdog, or, in his case: undersquirrel. Abused by both of his parents,
¶ no friends, beaten up by his pianoteacher, rejected by the International Scientology Squirrel Society and so on... Our poor squirrel could only live by irony or even sarcasm.
Until that day when he step into the school of micro-botanics where he made the only brilliant study and at the end a tremendous thesis about populating bonzaí, and actually making them bigger, .. even 10 times bigger then their biological characteristics can predict... so here he was... our poor little, stupid, little squirrel was fucking and cheating on mother nature
¶ what a crime in the Rabbit industry! Meanwhile in the office Jeremy Slater was facing another problem: what to do with all these unsold ‘bunny tails’. Jessica looked at him from across the room. She winked. He saw her lovely breasts,
¶ but even that could not stop him from worrying. He saw only one way out, but it was a dirty way...
Then, all of a sudden, the sky broke open, a mouth was visible.. he didn’t understand it. Then the sky closed again, as if nothing had happened . He did not know what to do. There was no way out.. only.. a very dirty way.. this was the way he chose. He opened his pants, pulled down his nickers, bent over and.. sorry I cannot continue, it’s to disgusting.
¶ giggling. The doctor is trembling all over.
‘Scared doctors, exactly what we’re waiting for’, shouted a squirrel who watched the scene from the tree that was next to the window. A very annoying thing to say of course, but so was the character of this squirrel. Not without reason: when he was young, he had always been the underdog, or, in his case: undersquirrel. Abused by both of his parents,
¶ no friends, beaten up by his pianoteacher, rejected by the International Scientology Squirrel Society and so on... Our poor squirrel could only live by irony or even sarcasm.
Until that day when he step into the school of micro-botanics where he made the only brilliant study and at the end a tremendous thesis about populating bonzaí, and actually making them bigger, .. even 10 times bigger then their biological characteristics can predict... so here he was... our poor little, stupid, little squirrel was fucking and cheating on mother nature
¶ what a crime in the Rabbit industry! Meanwhile in the office Jeremy Slater was facing another problem: what to do with all these unsold ‘bunny tails’. Jessica looked at him from across the room. She winked. He saw her lovely breasts,
¶ but even that could not stop him from worrying. He saw only one way out, but it was a dirty way...
Then, all of a sudden, the sky broke open, a mouth was visible.. he didn’t understand it. Then the sky closed again, as if nothing had happened . He did not know what to do. There was no way out.. only.. a very dirty way.. this was the way he chose. He opened his pants, pulled down his nickers, bent over and.. sorry I cannot continue, it’s to disgusting.
Jack's galery by Inge & Tafelgasten
Jack’s galery
Jack was rijk geworden in onroerende zaakjes. Hij kreeg zin in iets anders en dacht: laat ik een galerie beginnen.
¶ Jack zat alleen met een probleem; hij wist niks van kunst. Een niet te overzien probleem dus, want hoe ga je je gedragen in die kringen van mensen die kunst als gespreksonderwerp nummer 1 hebben. Maar niet getreurd.
¶ Hij hield zich voor het te hebben over een punt; een zwart punt op een groot wit vlak.
En in dit punt zou alle vreugde van de wereld zich –als het ware- verenigen. Er moest ergens een begin gemaakt worden. Alle toehoorders moesten zich concentreren op dit ene punt en dan zou het vanzelf gaan groeien, en na verloop van tijd zou het dan zo groot zijn dat alle ongelukkige mensen in dit vreugdepunt zouden kunnen
¶ wonen. Jack hoopte dat zijn lezing veel publiek zou trekken. Dat Jack zichzelf in ondergoed op de affiche had afgebeeld zou hopelijk ook wel helpen. Een lezing door een dame in degelijk ondergoed! Compleet met bril en aanwijsstokje… de cliché-geilaards zouden en masse toestromen. Thuis zakte Jack in een gedeprimeerde lethargie. Hij wist ook wel dat het één grote farce was.
¶ Maar hij moest zichzelf toch op 1 of andere manier vewezenlijken? Hoe deden al die anderen dat in godsnaam?
Jack besloot vuilnisman te worden en geen oog meer te hebben voor schoonheid. Dit werd zijn redding.
Jack was rijk geworden in onroerende zaakjes. Hij kreeg zin in iets anders en dacht: laat ik een galerie beginnen.
¶ Jack zat alleen met een probleem; hij wist niks van kunst. Een niet te overzien probleem dus, want hoe ga je je gedragen in die kringen van mensen die kunst als gespreksonderwerp nummer 1 hebben. Maar niet getreurd.
¶ Hij hield zich voor het te hebben over een punt; een zwart punt op een groot wit vlak.
En in dit punt zou alle vreugde van de wereld zich –als het ware- verenigen. Er moest ergens een begin gemaakt worden. Alle toehoorders moesten zich concentreren op dit ene punt en dan zou het vanzelf gaan groeien, en na verloop van tijd zou het dan zo groot zijn dat alle ongelukkige mensen in dit vreugdepunt zouden kunnen
¶ wonen. Jack hoopte dat zijn lezing veel publiek zou trekken. Dat Jack zichzelf in ondergoed op de affiche had afgebeeld zou hopelijk ook wel helpen. Een lezing door een dame in degelijk ondergoed! Compleet met bril en aanwijsstokje… de cliché-geilaards zouden en masse toestromen. Thuis zakte Jack in een gedeprimeerde lethargie. Hij wist ook wel dat het één grote farce was.
¶ Maar hij moest zichzelf toch op 1 of andere manier vewezenlijken? Hoe deden al die anderen dat in godsnaam?
Jack besloot vuilnisman te worden en geen oog meer te hebben voor schoonheid. Dit werd zijn redding.
Tuesday, October 2, 2007
Untitled by Herman, Inge, Mirjam and Olivier
That night the Titanic sunk... Marie found a rescue-boat and met Joseph. They survived, got married, had no kids because Joseph was infertile, so they opened a
¶ chocolaterie instead. Marie started an affair with Josephine while Joseph did a carpenter-course. The embroidery-afternoons got a very different meaning from this moment. When Joseph came home, -not seldom with a table, or a chair he fabricated by himself-
¶ and asked Marie aboud the 'high-tea' with her friends, Marie had a naughty look in her eyes. Joseph felt the hairs in his neck rising. But as he wanted to attack her with some vicious accusations he saw how somebody's arm had been bitten off by a crocodile
¶ and realized that that was a least a far more bitter situation than his last shot of the, as known as the original, Absynthe... No offence... there... But he dropped the magazine in the chair where his future mother was sitting... There he was... he met his mother! So here she was... she met her son
¶ er song... something like: la la la li! What a tube...
The melody was actually taken from Mozart's 'Eine Kleine Nachtmusik', but because the population wasn't culturally educated no one recognized it and everyone joined hands and danced the rondo, italian style.
¶ chocolaterie instead. Marie started an affair with Josephine while Joseph did a carpenter-course. The embroidery-afternoons got a very different meaning from this moment. When Joseph came home, -not seldom with a table, or a chair he fabricated by himself-
¶ and asked Marie aboud the 'high-tea' with her friends, Marie had a naughty look in her eyes. Joseph felt the hairs in his neck rising. But as he wanted to attack her with some vicious accusations he saw how somebody's arm had been bitten off by a crocodile
¶ and realized that that was a least a far more bitter situation than his last shot of the, as known as the original, Absynthe... No offence... there... But he dropped the magazine in the chair where his future mother was sitting... There he was... he met his mother! So here she was... she met her son
¶ er song... something like: la la la li! What a tube...
The melody was actually taken from Mozart's 'Eine Kleine Nachtmusik', but because the population wasn't culturally educated no one recognized it and everyone joined hands and danced the rondo, italian style.
Untitled by Inge, Mirjam, Olivier and Herman
The judge arrives in the courtroom, everybody stands up, some people give the judge a piece of paper, asking for his autograph. But the judge does not respond
¶ to these ridiculous proposals. 'I am a judge, not some David Beckham', he says. 'David Beckham?!' he squeezed it out of his mouth like an
¶ overdate meatball that was just forced down his throat.
But it was a little more difficult as he thought. He was only trained to swallow Pony meat balls and not a gunshot-like meat balls arrivals. But after few hours, he managed it and he jumped onto the weight machine, as martien called it, and won again, for the third consecutive time, the price of the most eat ball man in meat. Something like that.
¶ And, as ususal, after each competition he went to see if the meatball is
red on the inside. 'What? well done??' he shouted, and everyone around him knew what this meant: the whole kitchen staff would be fired. To the moon. In
¶ a spaceship. But as we all know, spaceships are just atoms, and we're all part of a bigger plan which is this:
I swallow a peanut, the earth swallows me, the ozon swallows the earth, space swallows the ozones. A spaceship is built out of atoms, E.T. points his finger to his nose and says: tuut tuut.
¶ to these ridiculous proposals. 'I am a judge, not some David Beckham', he says. 'David Beckham?!' he squeezed it out of his mouth like an
¶ overdate meatball that was just forced down his throat.
But it was a little more difficult as he thought. He was only trained to swallow Pony meat balls and not a gunshot-like meat balls arrivals. But after few hours, he managed it and he jumped onto the weight machine, as martien called it, and won again, for the third consecutive time, the price of the most eat ball man in meat. Something like that.
¶ And, as ususal, after each competition he went to see if the meatball is
red on the inside. 'What? well done??' he shouted, and everyone around him knew what this meant: the whole kitchen staff would be fired. To the moon. In
¶ a spaceship. But as we all know, spaceships are just atoms, and we're all part of a bigger plan which is this:
I swallow a peanut, the earth swallows me, the ozon swallows the earth, space swallows the ozones. A spaceship is built out of atoms, E.T. points his finger to his nose and says: tuut tuut.
'Well well' by Mirjam, Olivier, Inge and Herman
'Well well, see, I can still be good at something,' she said, as she tied his tie. She disgusted him, but the problem was she knew and
¶ had even dyed her hair black to look more like the witch she tought she was.
But the witch she tought she was for few years... now was only because a child has spy once on her and
¶ was telling to her husband the following story:
In 1658, when the Russian Tsar Alexander the 3rd used his royal silver cutlery for the very first time, Janoushka, his second wife, had sex with their butler, followed by the gardener,
¶ the milkman, the housemaid, the Duke of poland and the royal Horse. Still her sexual lust was burning.
She desired and extra-terrestial lover, and imagined the red glowing finger of E.T. points at her. Since E.T. did not appear, she asked the milkman if he could -next time when he visits her- dress up
¶ like E.T. The milkman does everything to please her.
So when she tells him she actaully prefers cola instead of milk he doesn't mind bringing her black instead of white liquids. Her fresh pink blossemed skin makes him forget all about his love for milk, or his wife...
¶ had even dyed her hair black to look more like the witch she tought she was.
But the witch she tought she was for few years... now was only because a child has spy once on her and
¶ was telling to her husband the following story:
In 1658, when the Russian Tsar Alexander the 3rd used his royal silver cutlery for the very first time, Janoushka, his second wife, had sex with their butler, followed by the gardener,
¶ the milkman, the housemaid, the Duke of poland and the royal Horse. Still her sexual lust was burning.
She desired and extra-terrestial lover, and imagined the red glowing finger of E.T. points at her. Since E.T. did not appear, she asked the milkman if he could -next time when he visits her- dress up
¶ like E.T. The milkman does everything to please her.
So when she tells him she actaully prefers cola instead of milk he doesn't mind bringing her black instead of white liquids. Her fresh pink blossemed skin makes him forget all about his love for milk, or his wife...
Untitled by Mirjam, Inge, Herman and Olivier
Bible class was always so boring. But his mother send him without mercy, because otherwise he'd never become a 'true christian'. When she said that he always had to think of Chris, the boy living across the street, he had
¶ been fantasising about for so long. His blond hair, those cute eyes...
his funny little nose, always running. So moving. She decides to call him, she walks to the phone. It's out of order. Then she writes him a note, puts it in a bottle. And that was it. The phone rings. 'How is that possible. Just a minute ago it was out of order, and now it is ringing.'
¶ She picks up the horn. A deep dark voice, poetry from the middle ages.
That inspires her, because medieval poetry has a very simple rhyme-scheme. That is A-B-A-B. Later this developped into more complex schemes like A-B-B-A, A-B-C-A-B-C or even (much later), the sonnet: A-B-A-B, C-D-C-D, E-E-E. Or something like that. 'Can someone please help me now!' shouted the newsreader, that had by accident swallowed his microphone, because they are so small nowadays, that when
¶ you try to talk close to them, you breathe them in. The newsreader stopped breathing...
ok, you kept this smell in your nose for few hourse... and start thinking that you are sick... really sick and then super sick at a point that you jump into the next taxi for the closest hospital and pretend that you had a smell attack by those stupid citizens of whatever nation... What! you said it... you are trapped... they catch you... here you are in your
¶ room... all alone... how stupid! next time you will brush your teeth!
He told himself. As he looked in the mirror, he got more and more depressed. Those yellow teeth, those great floppy ears, what did he think would come of this? Friends? A marriage? Of course nobody loved him. He decided to watch Oprah. Somebody once told him how she changes peoples lives, he thought it was worth a try. Then he saw she was black.
¶ been fantasising about for so long. His blond hair, those cute eyes...
his funny little nose, always running. So moving. She decides to call him, she walks to the phone. It's out of order. Then she writes him a note, puts it in a bottle. And that was it. The phone rings. 'How is that possible. Just a minute ago it was out of order, and now it is ringing.'
¶ She picks up the horn. A deep dark voice, poetry from the middle ages.
That inspires her, because medieval poetry has a very simple rhyme-scheme. That is A-B-A-B. Later this developped into more complex schemes like A-B-B-A, A-B-C-A-B-C or even (much later), the sonnet: A-B-A-B, C-D-C-D, E-E-E. Or something like that. 'Can someone please help me now!' shouted the newsreader, that had by accident swallowed his microphone, because they are so small nowadays, that when
¶ you try to talk close to them, you breathe them in. The newsreader stopped breathing...
ok, you kept this smell in your nose for few hourse... and start thinking that you are sick... really sick and then super sick at a point that you jump into the next taxi for the closest hospital and pretend that you had a smell attack by those stupid citizens of whatever nation... What! you said it... you are trapped... they catch you... here you are in your
¶ room... all alone... how stupid! next time you will brush your teeth!
He told himself. As he looked in the mirror, he got more and more depressed. Those yellow teeth, those great floppy ears, what did he think would come of this? Friends? A marriage? Of course nobody loved him. He decided to watch Oprah. Somebody once told him how she changes peoples lives, he thought it was worth a try. Then he saw she was black.
The Sad Story of Amélie by Herman, Olivier, Mirjam and Inge
Amélie once found a little box full of treasures from the past. She found it in her wall, behind a tile that was loose. 'oh,' said Amélie and thought of a nice filmscript, based on her, doing good to the world.
¶ 'Oh, no' said Amélie, 'no, no, no, that would be boring. Let's be evil instead'. And so she did:
She did something that even the university of physics and macro-physics would never experiment in any thesis. She did something that if you think of it would bring you directly to hell.
¶ But Amely was prepared for anything and she took
serious precautions. She decided to wear the non-sexy, but body-correcting underwear, pink lipstick, but not too pink, so it would not make her look like a total slut. Hair in a tail, classy yet
¶ sophisticated and she could always wear it down when things got hot...
The mans deep dark voice raised the temperature in the room. She wetted her lips, to cool down a bit. Something she learned from the animals, but
¶ more civilized of course. Staring at somebody with an opened mouth makes not a very intelligent impression. She
then decided that intelligence doesn't really matter, that in fact intelligence is like a disease that gives a very blurred vision on the world and that, in order to be pure and authentic, it's better NOT to be intelligent, but only sensitive, or even: instinctive, so, thinking all that, her conclusion was that it's better to open the mouth, drip saliva freely, lick the environment, why not?, so to become a ENLIGHTENED HIGHER BEING. And so she did...
¶ 'Oh, no' said Amélie, 'no, no, no, that would be boring. Let's be evil instead'. And so she did:
She did something that even the university of physics and macro-physics would never experiment in any thesis. She did something that if you think of it would bring you directly to hell.
¶ But Amely was prepared for anything and she took
serious precautions. She decided to wear the non-sexy, but body-correcting underwear, pink lipstick, but not too pink, so it would not make her look like a total slut. Hair in a tail, classy yet
¶ sophisticated and she could always wear it down when things got hot...
The mans deep dark voice raised the temperature in the room. She wetted her lips, to cool down a bit. Something she learned from the animals, but
¶ more civilized of course. Staring at somebody with an opened mouth makes not a very intelligent impression. She
then decided that intelligence doesn't really matter, that in fact intelligence is like a disease that gives a very blurred vision on the world and that, in order to be pure and authentic, it's better NOT to be intelligent, but only sensitive, or even: instinctive, so, thinking all that, her conclusion was that it's better to open the mouth, drip saliva freely, lick the environment, why not?, so to become a ENLIGHTENED HIGHER BEING. And so she did...
Untitled by Olivier, Mirjam, Inge and Herman
And there she was. alone in the dark... again! With her nails, half done and her hair half blond. She was again waiting for the same moment. This moment when the electriciy is too low to handle the magnetic field of the fridge door. This moment when the firdge door is openin, all by itself, like if a ghost would have opened it, as someone would imagine it.
¶ And she was there, staring at the Yop bottle.
It dawned on her she would never get rid of this if it got to her like that. After all, Mary got a haircut last week and still looked fine. Imagine if everyone would stop seeing a hairdresser,
¶ how would we all look? She wondered, while drinking straight from the bottle now,
like miss Hanigan, from 'Annie', the movie. 'We will either look like angels, either as some piece of moulded cheese,' she thought. 'It's oké, I live in the moment, I feel an itch between my toes, but I don't care. I care for the animals. Animals are sacred creatures.
¶ Gee. Maybe I shouldn't drink so much.' She thought, 'I look like a cherrypie with ribbons stuck in it.'
'No, worse,' she thought, 'like a plate of spaghetti with goatcheese and cucumber'. The idea of the combination of goatcheese and cucumber made her so sick that she had to puke. And then the weird thing happened: everywhere that
¶ her puke touched the ground, flowers sprung up, leaving a beautiful field of color behind her. It was magic!
A baroque or whatever picture... here she was... She just finished her dream... her bed was covered with potatoes and cucumber... rabbits and everything... a little farm in her bed. But what a dream!
¶ And she was there, staring at the Yop bottle.
It dawned on her she would never get rid of this if it got to her like that. After all, Mary got a haircut last week and still looked fine. Imagine if everyone would stop seeing a hairdresser,
¶ how would we all look? She wondered, while drinking straight from the bottle now,
like miss Hanigan, from 'Annie', the movie. 'We will either look like angels, either as some piece of moulded cheese,' she thought. 'It's oké, I live in the moment, I feel an itch between my toes, but I don't care. I care for the animals. Animals are sacred creatures.
¶ Gee. Maybe I shouldn't drink so much.' She thought, 'I look like a cherrypie with ribbons stuck in it.'
'No, worse,' she thought, 'like a plate of spaghetti with goatcheese and cucumber'. The idea of the combination of goatcheese and cucumber made her so sick that she had to puke. And then the weird thing happened: everywhere that
¶ her puke touched the ground, flowers sprung up, leaving a beautiful field of color behind her. It was magic!
A baroque or whatever picture... here she was... She just finished her dream... her bed was covered with potatoes and cucumber... rabbits and everything... a little farm in her bed. But what a dream!
Ah by Olivier, Herman, Inge and Mirjam
Hgrm... Hmm..
Dear customers, as you know we have been really good this year and so will be the next one. All of my partners and me, personally, would like
¶ to thank you for buying....
This was a very commercial thing to say, so of course the communist movement responded quite strong on it. Which didn't really matter. In the meantime the King of France was having a bath. Finally. It had been 2 years he didn't have one and of course this produced a horrible smell. 'It's a Dutch tradition to receive
¶ guests while having a bath', said the king, while receiving Lorenzo de Medici.
'When you are rich and powerfull you don't have to be ashamed. Look at my body, it is a gift from God, look how well shaped my forms are, look how elegantly I can move the seperate parts...'
¶ One of the guests strated laughing, something the king could not at all apreciate.
As nobody seemed to notice his itching got worse and forced him to go to the toilette where finally he could let down his pants and scratch. Oh! that felt so good!
¶ Those idiots. They had no idea. He looked in the mirror, looked at every tiny freggle on his face. He loved that.
But, no way, he wasn't the guy they were looking for... he was more tall and used to carry a ball. He was lost, ... as those lines... Again he had a look in the mirror and... what a pleasure for him, he loved him! As he was reading Elle and smoking Vogue,... he liked
¶ his man life, as a new man.
The new man was like this: he had no fear for death, he approached people full of love, he only wore designer clothes, picked the color of his nailpolish with extreme care, he beleived in a higher being while at the same time being agnostic, the new man danced without moving his feet, he loved goat cheese but would never eat it with cucumber. Yes, it was quite hard to be 'the new man' but nevertheless it was challenging to become one.
Dear customers, as you know we have been really good this year and so will be the next one. All of my partners and me, personally, would like
¶ to thank you for buying....
This was a very commercial thing to say, so of course the communist movement responded quite strong on it. Which didn't really matter. In the meantime the King of France was having a bath. Finally. It had been 2 years he didn't have one and of course this produced a horrible smell. 'It's a Dutch tradition to receive
¶ guests while having a bath', said the king, while receiving Lorenzo de Medici.
'When you are rich and powerfull you don't have to be ashamed. Look at my body, it is a gift from God, look how well shaped my forms are, look how elegantly I can move the seperate parts...'
¶ One of the guests strated laughing, something the king could not at all apreciate.
As nobody seemed to notice his itching got worse and forced him to go to the toilette where finally he could let down his pants and scratch. Oh! that felt so good!
¶ Those idiots. They had no idea. He looked in the mirror, looked at every tiny freggle on his face. He loved that.
But, no way, he wasn't the guy they were looking for... he was more tall and used to carry a ball. He was lost, ... as those lines... Again he had a look in the mirror and... what a pleasure for him, he loved him! As he was reading Elle and smoking Vogue,... he liked
¶ his man life, as a new man.
The new man was like this: he had no fear for death, he approached people full of love, he only wore designer clothes, picked the color of his nailpolish with extreme care, he beleived in a higher being while at the same time being agnostic, the new man danced without moving his feet, he loved goat cheese but would never eat it with cucumber. Yes, it was quite hard to be 'the new man' but nevertheless it was challenging to become one.
Friday, August 17, 2007
Monday, May 21, 2007
Monday, April 23, 2007
Harry Haas & Otje Konijn by Herman, Inge and Terry, 2003
Otje het konijn had z’n schaamhaar weer in een leuk modelletje geknipt. Niet te hort natuurlijk want dat kriebelt ontzettend. Het was een streepje, net boven z’n konijnepikkie. Otje neukte ontzettend graag en wilde graag goed verzorgd en hygiënisch voor de dag komen. Terwijl Otje met tevredenheid zijn schaamstreek bekeek, kwam net Harry ¶ Haas voorbij. ‘Kijk’, zei Harry ‘nieuw!’ Otje schrok. Harry’s schaamhaar was in de meest prachtige dreadlocks gedraaid die hij ooit had gezien en aan elk uiteinde zat een kraaltje in verschillende kleuren.
Otje keek naar Harry’s gezicht en vervolgens weer naar z’n schaamhaar.
Hij kwam dichterbij en pakte één van de kraaltjes die tussen Harry’s poten hingen en gaf er eens een flinke ruk aan. ‘Au!’ krijste Harry. ‘Wat nou au?’, zei ¶ Otje, ‘daar vraag je toch om. Poets wederpoets, ken je die uitspraak niet Harry?’ Harry legde zijn voorpootjes over zijn dreadjes en dacht erover na. Deze uitspraak zei hem inderdaad niets. Hij had wel gehoord van schoenen poetsen en tandenpoetsen. Ook had hij weleens het gasfornuis gepoetst. Dit was echter allerminst een favoriete bezigheid, wat hem betrof. Hij kon wel iets beters verzinnen ¶ dan dingen poetsen. Liever deed Harry eigenlijk helemaal niets; lekker onderuitgezakt met een zak chips voor de tv.
Harry kocht alle soorten chips, breidde z’n assortiment uit met nootjes, later met leverworst en bittergarnituur. Hij kocht aandelen van de Smiths die ongekend stegen sinds z’n consumptie zo was toegenomen en zo werd Harry een soort micro-economisch paradijsje: z’n bankrekening nam toe naarmate hij meer consumeerde. Economen kregen dit in de gaten en ¶ vonden de perfecte test-case in Harry, op wie allerlei nieuwe goederen en diensten werden uitgeprobeerd. Harry, van nature al een
Underdog, liet zich dit gaarne welgevallen en verloor z’n persoonlijkheid.
Maar wat een vrijheid kreeg hij ervoor in de plaats! Verlost van zijn persoonlijkheid kon hij voor ’t eerst in z’n leven werkelijk vrij ademhalen en met volgepropte mond murmelde hij ‘ik heb altijd al geweten dat de identiteit een ¶ neurotisch construct is en een psychisch spasme’ en keek met het oog in zijn achterhoofd naar een slak die verveeld op een blaadje sla knabbelde. ‘Ja’, zei de haas ‘elke dag sla is ook niet alles, dat gaat op den duur tegenstaan. Probeer daarom eens die overheerlijke sladressing van Haas &co. Dat maakt uw saaie sla-recept als nieuw!’ De slak was echter niet onder de indruk. Het was niet de sla die hem verveelde, het was die irritante haas die nu al een behoorlijke tijd zijn uitzicht stond te belemmeren. En dat terwijl de slak ¶ nu juist zo graag van het landschap genoot tijdens het eten. De haas was zich echter volkomen onbewust van het leed dat hij de slak berokkende. En het bleef niet alleen bij uitzichtsbelemmering, de haas bezorgde de slak in z’n domme egoïsme een depressie zoals niet eerder was voorgekomen in de geschiedenis der psychologie. Telkens als de slak iets wilde streefde de haas daaraan voorbij, tot het moment aanbrak dat de slak niets anders meer wilde dan doodgaan.
‘De enige verlossing die mij rest is de dood’, zuchtte de slak, waarop de haas een vaatje zout tevoorschijn toverde en het voor slaks’ neus zette, ‘als het je werkelijk ernst is, hier!’ en vrolijk hipte hij weg, da kraaltjes tikten ¶ vrolijk bij elke sprong.
‘Bah wat een naar figuur die haas, wat een arrogante zak, hoe krijg ik ooit dat vaatje opgetild?’ dacht slak. Op dat moment verscheen er een prachtige goede fee.
Ze zei ‘Slak, je hebt zo’n stralend aura, jij bent uitverkoren om één wens te doen. Zeg wat je wilt en ik zal zorgen dat het gebeurt.’ En je weet natuurlijk al wat Slak wenste.. precies!
Otje keek naar Harry’s gezicht en vervolgens weer naar z’n schaamhaar.
Hij kwam dichterbij en pakte één van de kraaltjes die tussen Harry’s poten hingen en gaf er eens een flinke ruk aan. ‘Au!’ krijste Harry. ‘Wat nou au?’, zei ¶ Otje, ‘daar vraag je toch om. Poets wederpoets, ken je die uitspraak niet Harry?’ Harry legde zijn voorpootjes over zijn dreadjes en dacht erover na. Deze uitspraak zei hem inderdaad niets. Hij had wel gehoord van schoenen poetsen en tandenpoetsen. Ook had hij weleens het gasfornuis gepoetst. Dit was echter allerminst een favoriete bezigheid, wat hem betrof. Hij kon wel iets beters verzinnen ¶ dan dingen poetsen. Liever deed Harry eigenlijk helemaal niets; lekker onderuitgezakt met een zak chips voor de tv.
Harry kocht alle soorten chips, breidde z’n assortiment uit met nootjes, later met leverworst en bittergarnituur. Hij kocht aandelen van de Smiths die ongekend stegen sinds z’n consumptie zo was toegenomen en zo werd Harry een soort micro-economisch paradijsje: z’n bankrekening nam toe naarmate hij meer consumeerde. Economen kregen dit in de gaten en ¶ vonden de perfecte test-case in Harry, op wie allerlei nieuwe goederen en diensten werden uitgeprobeerd. Harry, van nature al een
Underdog, liet zich dit gaarne welgevallen en verloor z’n persoonlijkheid.
Maar wat een vrijheid kreeg hij ervoor in de plaats! Verlost van zijn persoonlijkheid kon hij voor ’t eerst in z’n leven werkelijk vrij ademhalen en met volgepropte mond murmelde hij ‘ik heb altijd al geweten dat de identiteit een ¶ neurotisch construct is en een psychisch spasme’ en keek met het oog in zijn achterhoofd naar een slak die verveeld op een blaadje sla knabbelde. ‘Ja’, zei de haas ‘elke dag sla is ook niet alles, dat gaat op den duur tegenstaan. Probeer daarom eens die overheerlijke sladressing van Haas &co. Dat maakt uw saaie sla-recept als nieuw!’ De slak was echter niet onder de indruk. Het was niet de sla die hem verveelde, het was die irritante haas die nu al een behoorlijke tijd zijn uitzicht stond te belemmeren. En dat terwijl de slak ¶ nu juist zo graag van het landschap genoot tijdens het eten. De haas was zich echter volkomen onbewust van het leed dat hij de slak berokkende. En het bleef niet alleen bij uitzichtsbelemmering, de haas bezorgde de slak in z’n domme egoïsme een depressie zoals niet eerder was voorgekomen in de geschiedenis der psychologie. Telkens als de slak iets wilde streefde de haas daaraan voorbij, tot het moment aanbrak dat de slak niets anders meer wilde dan doodgaan.
‘De enige verlossing die mij rest is de dood’, zuchtte de slak, waarop de haas een vaatje zout tevoorschijn toverde en het voor slaks’ neus zette, ‘als het je werkelijk ernst is, hier!’ en vrolijk hipte hij weg, da kraaltjes tikten ¶ vrolijk bij elke sprong.
‘Bah wat een naar figuur die haas, wat een arrogante zak, hoe krijg ik ooit dat vaatje opgetild?’ dacht slak. Op dat moment verscheen er een prachtige goede fee.
Ze zei ‘Slak, je hebt zo’n stralend aura, jij bent uitverkoren om één wens te doen. Zeg wat je wilt en ik zal zorgen dat het gebeurt.’ En je weet natuurlijk al wat Slak wenste.. precies!
Vos & Schildpad by Herman, Inge and Terry, 2003
‘Mijn hemel’ riep de vos met opgeheven voorpoten ‘welk een verschrikking!’
‘Waar heb je het over Vos?’ vroeg de de schildpad. ¶ ‘Ach lieve schildpad, ik droomde zojuist iets verschrikkelijks, en nu ben ik bang dat het een visionaire droom was’ zei de vos treurig. ‘Maar wat droomde u dan, beste vos?’ vroeg de schildpad. ‘Ik kan het u niet zeggen’ zei de vos ‘het is te gruwelijk.’ ‘Maar zeg het toch’ hield de schildpad aan ‘het zal u opluchten erover te vertellen.’ ‘Neen, ik kan het niet’ zei de vos. ‘Toe, vooruit, spreek’ zei de schildpad. ‘Nee, nee, het is te onaangenaam’ antwoordde de vos. ‘Maar Vos, komaan, laat het los, geef uw ¶ nachtmerrie prijs’. ‘Nou, vooruit dan’ zei de vos en hij vertelde welke droom hem gekweld had aan de schildpad. ‘Het was een erotische droom’ begon Vos. Schildpad vond het een boeiend begin, trok z’n sokken uit, stak een shaggie op en zakte onderuit op de bank. ‘Ik droomde dat je me vroeg of je me mocht nemen. Dat vond ik goed. Maar toen het eenmaal begon ging alles heel langzaam en het stopte niet meer, het ging maar door, het duurde zóó lang dat ik m’n libido verloor..’ Vos moest slikken. ¶ Schildpad drukte z’n sigaret uit, ‘en?’ vroeg hij. Vos legde z’n hoofd in z’n handen; ‘sindsdien ben ik impotent.’ Een stilte volgde.
De merel hief zijn lied aan. Met lange gekrulde uithalen lamenteerde hij de overdaad aan tekort in deze wereld. ‘Weet je’ zei de vos ‘ het ergste is nog wel de routine. Er zijn lieden die het leven als een kleurenfilm beschouwen, maar dat zijn de gelukkige dwazen. De werkelijkheid is ononkoombaar grijs.’ ¶ Een traan brak uit zijn oog. ‘Ach Vos’ sprak Schildpad ‘zie dan ook de mooie dingen eens’ ‘Waar dan?’ antwoordde Vos bitter. Tja, nu het hem zó gevraagd werd stond schilpad plots met z’n mond vol tanden, en eigenlijk begon die nare onverkwikkelijke houding van Vos hem zo onderhand behoorlijk tegen te staan. ‘Vos, weet je wat jij kan doen? Jij kan doodvallen. Tabee, en veel succes ermee.’ ¶ En daar ging Schidpad, Vos eenzaam achterlatend, maar ja, zoals dat met schildpadden gaat, dat ging dus niet zo snel. De tranenvloed die Vos vervolgens uitstortte haalde Schildpad in. Maar ach, wist Schildpad veel, die dacht dat het regende. Nou ja, Vos huilde natuurlijk ook niet voor eeuwig. Met genoeg zin voor realisme besloot Vos dat er nog wel meer schildpadden op de wereld waren. Hij boekte een vlucht naar Austalië, pakte z’n koffer, zette ’n zonnebril op en verliet Europa. ¶ Dit echter brak het hart van Europa, die ook een zondvloed van tranen stortte om het idee dat Vos haar voorgoed had verlaten, en op die zondvloed dreef Schildpad naar Australië. ‘Wat krijgen we nou weer’ zei Schildpad. Voor hem stonden Nick Cave, Kylie Minogue en een Moari-man met tribals op z’n gezicht getatoeëerd. De Maori pakte een lange holle lucifer en ¶ begon erin te blazen, wat een lage fluittoon opleverde. ‘Mooi’ zei Schildpad ‘werkelijk, heel mooi.’ ‘Een digeridoo’ zei kylie. ‘Aha’ zei de Schildpad ‘een digeridoo.. Dat is werkelijk mijn meest hardgrondig gehaatte instrument; dus lieve Kylie en beste mr. Maori, steek die digeridoo maar in jullie reet alsof het een dubbelzijdige dildo ¶ is!’ Maar Schildpad’ kirde Kylie ‘hoe weet jij dat dat ons geheime speeltje is? Heb je ons soms zitten bespieden, ouwe stiekemerd?’
Schildpad wilde ontkennen maar Kylie had zich hierop voorbereid, zette schilpad op z’n achterpoten, nagelde hem aan de muur en geselde hem net zolang tot Schildpad alles bekende, alvorens hij de geest liet en z’n hoofd terugzakte, als oude slagroom, in z’n schild.
‘Waar heb je het over Vos?’ vroeg de de schildpad. ¶ ‘Ach lieve schildpad, ik droomde zojuist iets verschrikkelijks, en nu ben ik bang dat het een visionaire droom was’ zei de vos treurig. ‘Maar wat droomde u dan, beste vos?’ vroeg de schildpad. ‘Ik kan het u niet zeggen’ zei de vos ‘het is te gruwelijk.’ ‘Maar zeg het toch’ hield de schildpad aan ‘het zal u opluchten erover te vertellen.’ ‘Neen, ik kan het niet’ zei de vos. ‘Toe, vooruit, spreek’ zei de schildpad. ‘Nee, nee, het is te onaangenaam’ antwoordde de vos. ‘Maar Vos, komaan, laat het los, geef uw ¶ nachtmerrie prijs’. ‘Nou, vooruit dan’ zei de vos en hij vertelde welke droom hem gekweld had aan de schildpad. ‘Het was een erotische droom’ begon Vos. Schildpad vond het een boeiend begin, trok z’n sokken uit, stak een shaggie op en zakte onderuit op de bank. ‘Ik droomde dat je me vroeg of je me mocht nemen. Dat vond ik goed. Maar toen het eenmaal begon ging alles heel langzaam en het stopte niet meer, het ging maar door, het duurde zóó lang dat ik m’n libido verloor..’ Vos moest slikken. ¶ Schildpad drukte z’n sigaret uit, ‘en?’ vroeg hij. Vos legde z’n hoofd in z’n handen; ‘sindsdien ben ik impotent.’ Een stilte volgde.
De merel hief zijn lied aan. Met lange gekrulde uithalen lamenteerde hij de overdaad aan tekort in deze wereld. ‘Weet je’ zei de vos ‘ het ergste is nog wel de routine. Er zijn lieden die het leven als een kleurenfilm beschouwen, maar dat zijn de gelukkige dwazen. De werkelijkheid is ononkoombaar grijs.’ ¶ Een traan brak uit zijn oog. ‘Ach Vos’ sprak Schildpad ‘zie dan ook de mooie dingen eens’ ‘Waar dan?’ antwoordde Vos bitter. Tja, nu het hem zó gevraagd werd stond schilpad plots met z’n mond vol tanden, en eigenlijk begon die nare onverkwikkelijke houding van Vos hem zo onderhand behoorlijk tegen te staan. ‘Vos, weet je wat jij kan doen? Jij kan doodvallen. Tabee, en veel succes ermee.’ ¶ En daar ging Schidpad, Vos eenzaam achterlatend, maar ja, zoals dat met schildpadden gaat, dat ging dus niet zo snel. De tranenvloed die Vos vervolgens uitstortte haalde Schildpad in. Maar ach, wist Schildpad veel, die dacht dat het regende. Nou ja, Vos huilde natuurlijk ook niet voor eeuwig. Met genoeg zin voor realisme besloot Vos dat er nog wel meer schildpadden op de wereld waren. Hij boekte een vlucht naar Austalië, pakte z’n koffer, zette ’n zonnebril op en verliet Europa. ¶ Dit echter brak het hart van Europa, die ook een zondvloed van tranen stortte om het idee dat Vos haar voorgoed had verlaten, en op die zondvloed dreef Schildpad naar Australië. ‘Wat krijgen we nou weer’ zei Schildpad. Voor hem stonden Nick Cave, Kylie Minogue en een Moari-man met tribals op z’n gezicht getatoeëerd. De Maori pakte een lange holle lucifer en ¶ begon erin te blazen, wat een lage fluittoon opleverde. ‘Mooi’ zei Schildpad ‘werkelijk, heel mooi.’ ‘Een digeridoo’ zei kylie. ‘Aha’ zei de Schildpad ‘een digeridoo.. Dat is werkelijk mijn meest hardgrondig gehaatte instrument; dus lieve Kylie en beste mr. Maori, steek die digeridoo maar in jullie reet alsof het een dubbelzijdige dildo ¶ is!’ Maar Schildpad’ kirde Kylie ‘hoe weet jij dat dat ons geheime speeltje is? Heb je ons soms zitten bespieden, ouwe stiekemerd?’
Schildpad wilde ontkennen maar Kylie had zich hierop voorbereid, zette schilpad op z’n achterpoten, nagelde hem aan de muur en geselde hem net zolang tot Schildpad alles bekende, alvorens hij de geest liet en z’n hoofd terugzakte, als oude slagroom, in z’n schild.
Wednesday, April 18, 2007
Saturday, April 14, 2007
Sunday, April 1, 2007
Tuesday, March 27, 2007
Jan Diederik by Herman & Inge
'Nee nee nee nee,' zei Jan Diederik de Dwerg tegen François, z'n partner, 'Ik wil geen kabouterkids adopteren.' 'Maar kom op,' zei François, 'stel je toch voor. Zo'n schattig kaboutertje, die zo kansloos in de derde wereld leven, en wij, wij kunnen ze de kans
¶ bieden uit te groeien tot volwaardige dwerg.' 'NOOIT!' schreeuwde Jan Diederik en stampvoette door het poppenhuis dat hij en François hadden gekraakt. Tring tring. 'Wat nu weer!' schreeuwde Jan Diederik in de hoorn, zo hard dat de poppenhuiswandjes ervan trilden. 'Spreek ik met één van de dwergen?' vroeg de stem aan de andere kant van de lijn. 'Ja natuurlijk,' schreeuwde Jan Diederik, 'Anders neem ik toch niet op, Godverdomme!' Even was het stil. François rilde als een rietje, zo woest had hij Jan Diederik nog nooit gezien. Jan Diederik smeet de hoorn tegen de muur, maar de gekrulde draad, waarmee deze aan het
¶ toestel was bevestigd, zorgde ervoor dat de hoorn keihard terugkaatste, recht op de -naar verhouding enorme- neus van Jan Diederik. 'Au,' zei Jan Diederik, werd op slag zo chagrijnig dat ie geen discussie over kinderen en kabouters en wat niet al nog kon verdragen en rolde een flinke joint. Dat verzachtte z'n pijn en ook François rookte vrolijk mee. Gelokt door die heerlijke geur kwamen ook wat eekhoorntjes, een egeltje en een gans eens kijken of er wat te roken viel een toen tenslotte Barbapappa passeerde met een familiepak XTC in doordrukstripverpakking was het drugsfeest compleet. 'Ieder recht op z'n eigen roes!' probeerde
¶ Moeder de Gans nog politiek te poneren, maar Jan Diederik, François, de eekhoorntjes en het egeltje en Barbapappa waren veels te stoned om nog iets zinnigs te zeggen. Dus lachten ze maar wat, terwijl Barbapappa achtereenvolgens de gedaante van een bijzettafeltje, een familieschommel, een apenootje en een Rothko aannam. Moeder de Gans raakte lichtelijk geïrriteerd, 'Wat zijn jullie voor en stelletje'. 'Ja wat? Een stelletje wat?' reageerde Jan Diederik. 'Zeg het dan, moeder de Gans' 'Jij bent een domme lelijke dwerg, dat kan je alvast wel zeggen,' zei moeder de Gans. 'Jij maakt geen enkel onderscheid tussen wat relevant is en wat naast de kwestie is,
¶ Jan Diederik, eigenlijk zou je Reuzel moeten heten!' 'Wat?' zei Jan Diederik en liep zo rood aan dat François het voor de hand liggende grapje wel móést maken: 'Je lijkt wel een kabouter'. Waarop iedereen toch smakelijk moest lachen, ook J.D. Haha.
¶ bieden uit te groeien tot volwaardige dwerg.' 'NOOIT!' schreeuwde Jan Diederik en stampvoette door het poppenhuis dat hij en François hadden gekraakt. Tring tring. 'Wat nu weer!' schreeuwde Jan Diederik in de hoorn, zo hard dat de poppenhuiswandjes ervan trilden. 'Spreek ik met één van de dwergen?' vroeg de stem aan de andere kant van de lijn. 'Ja natuurlijk,' schreeuwde Jan Diederik, 'Anders neem ik toch niet op, Godverdomme!' Even was het stil. François rilde als een rietje, zo woest had hij Jan Diederik nog nooit gezien. Jan Diederik smeet de hoorn tegen de muur, maar de gekrulde draad, waarmee deze aan het
¶ toestel was bevestigd, zorgde ervoor dat de hoorn keihard terugkaatste, recht op de -naar verhouding enorme- neus van Jan Diederik. 'Au,' zei Jan Diederik, werd op slag zo chagrijnig dat ie geen discussie over kinderen en kabouters en wat niet al nog kon verdragen en rolde een flinke joint. Dat verzachtte z'n pijn en ook François rookte vrolijk mee. Gelokt door die heerlijke geur kwamen ook wat eekhoorntjes, een egeltje en een gans eens kijken of er wat te roken viel een toen tenslotte Barbapappa passeerde met een familiepak XTC in doordrukstripverpakking was het drugsfeest compleet. 'Ieder recht op z'n eigen roes!' probeerde
¶ Moeder de Gans nog politiek te poneren, maar Jan Diederik, François, de eekhoorntjes en het egeltje en Barbapappa waren veels te stoned om nog iets zinnigs te zeggen. Dus lachten ze maar wat, terwijl Barbapappa achtereenvolgens de gedaante van een bijzettafeltje, een familieschommel, een apenootje en een Rothko aannam. Moeder de Gans raakte lichtelijk geïrriteerd, 'Wat zijn jullie voor en stelletje'. 'Ja wat? Een stelletje wat?' reageerde Jan Diederik. 'Zeg het dan, moeder de Gans' 'Jij bent een domme lelijke dwerg, dat kan je alvast wel zeggen,' zei moeder de Gans. 'Jij maakt geen enkel onderscheid tussen wat relevant is en wat naast de kwestie is,
¶ Jan Diederik, eigenlijk zou je Reuzel moeten heten!' 'Wat?' zei Jan Diederik en liep zo rood aan dat François het voor de hand liggende grapje wel móést maken: 'Je lijkt wel een kabouter'. Waarop iedereen toch smakelijk moest lachen, ook J.D. Haha.
Bart's contribution 5 by Bart, Herman & Terry
De staking in de fabriek duurde langer dan verwacht. Na de derde dag stond de ingang vol met journalisten. De directeur kwam zo nu en dan naar buiten met het laatste nieuws over de toestand in de fabriek. Henk zat al vanaf het begin binnen en hoewel hij nog steeds volledig achter zijn standpunten stond, begon hij te twijfelen aan zijn acties.
Henk was nogal een twijfelaar. Zo erg, dat soms de twijfel van zijn acties zelfs naar zijn standpunten doorsijpelde. Wat als alles anders was dan hij dacht? Het wezen der dingen enkel schijn? Henk werd gewoon een beetje doorschijnend van deze gedachten...
Hij werd volledig transparant en niet opgemerkt door het klootjesvolk, maar wel door Jomanda, die daar nu eenmaal een gave voor had. Jomanda kon wel wat publiciteit gebruiken en besloot transparante Henk te vangen en te gebruiken voor een TV show met Tineke die sowieso overal in geloofde. Tijdens de live-uitzending beweerde Jomanda dat ze Tineke zou kunnen laten vliegen er terwijl Tineke vol ongeloof haar ogen sloot liet Jomanda onzichtbare Henk los en siste: 'Til haar op.' Henk dacht 'Schijt!' en liep richting uitgang...
Hij was altijd het type geweest dat niet geloofde in dit soort onzin, maar nadat deze twee vrouwen hem het hoofd op hol hadden gebracht, begon hij ernstig aan zijn ideeën omtrent anale seks te twijfelen. 'Schijten!? Daar is het toch voor? Het is een uitgang, geen ingang. Henk's hoofd draaide als een tol. Jomanda fluisterde Tineke iets in haar oor:
'Het blijkt dat landschappen als 'Les Brisants de la Mer du Nord' over het algemeen maar weinig lof kregen en slechts een kleine marktwaarde vertegenwoordigen.' Tineke was zo geschokeerd over deze baude en overduidelijk op allerlei onwaarheden gebaseerde uitspraak, dat zij van de weersontstuit stopte met ademen en dood neerviel, ter plekke pardoes!
Bart's contribution 4 by Bart, Herman & Terry
Dit hier is Marco. Marco is zijn ouders verloren toen hij vijf was, net oud genoeg om de tragiek te beseffen. Zijn vader was astronaut en zijn moeder raketbouwkundige. 'Zeg lieverd.' zei zijn moeder op de dag van het Grote Ongeluk. 'Als jij nou een meter of tien van de raket vandaan gaat staan, kun je fijn je vader uitzwaaien als ik de lont aansteek.' Dus stond Marco vrolijk met een vlaggetje te wapperen terwijl de raket met zijn vader erin ontplofte en zijn moeder in duizend stukjes uit elkaar spatte.
De band tussen hen was nooit erg bijzonder geweest. Eindelijk konden hij en Carla samen zijn. Het feit dat hij en Carla broer en zus waren had beiden nooit dwars gezeten. Hij belde Carla vanaf zijn mobiel: 'Carla, met je broer. Ik heb slecht nieuws over onze ouders, groetjes Marco.' Het was haar voice-mail!!!
Niet lang daarna belde Carla terug, maar nu nam Marco niet op. Carla was reuze ongerust natuurlijk en belde terug en terug, maar Marco nam maar niet op. Wat zou er aan de hand zijn? Goed, om een lang verhaal kort te maken, Marco was onder een trein gekomen. Hij lag in honderden stukjes gesneden in zijn kist.
De kist werd begraven en er kwam niemand bij de begrafenis. Het was erg triest. Een kerkmuis bekeek de toestand van een afstandje en zei tegen een vleermuis die voorbij kwam: 'Het is toch wat hé, waar doe je het allemaal voor? Het hele leven gaat als een zucht voorbij, nee, als een dia, en voor je begrijpt wat je ziet, sluit je je ogen.' De vleermuis luisterde niet, maar was wel voldoende afgeleid om tegen de kerktoren aan te vliegen.
De klap had hem afgeleid, en al tollend vloog hij door de Eikenlaan op weg naar huis... Bij de boom aangekomen, stond zijn moeder al op hem te wachten... Ze was boos, nog nooit eerder was hij zo laat thuis gekomen!
Bart's contribution 3 by Bart, Herman & Terry
'Met dit meisje kan je niet praten.' zei hij. 'Zij is slechts een ongewenst nummer.' 'Het zal slechts goed komen wanneer je gaat.' Maar degene tegen wie hij sprak was het er niet mee eens: 'Snap je het niet? Je kan het niet van me weg nemen. Geef het terug. Zie je niet wat het voor me betekend?'
Niemand zag wat het betekende. Het deed er ook niet zoveel toe. De Hortensia bloeide, de herfsthoorn groeide, alles in de natuur sproot uit, het leven liet van zich horen. Ja, het was lente! Heerlijk! Bianca met haar varkenspootjes sprong in het privé-zwembad dat spontaan over liep. Haar ouders keken, champagne nippend, grinnikend toe.
Geld hadden ze genoeg. Het zwembad werd iedere zomer drie keer opnieuw gevuld en aan het eind van de zomer organiseerden ze een groot feest... 's Middags zwommen de kinderen in cola en 's avonds zwommen hun ouders in champagne... Bianca's oma had daar een fabriek vol van namelijk.
Op een dag kwam er een lek in de fabriek en stroomde hij leeg. Weg was alle champagne! Daar ging het geluk, wat een misère!
'Geen alcohol, geen fun!' riep Mien Dobbelsteen die ondertussen het bordes veegde en zich tegelijkertijd afvroeg wat ze toch bruto verdiende als ze freelance 10 euro ex BTW kreeg. 'Gewoon 30% eraf halen.' riep Henri Sarolea die voorbij fietste en net een prachtvoorstelling had gezien in De Appel. 'Snel naar huis.' dacht ie. 'Dit wordt een pracht recensie. Zo eenvoudig af te kraken, die amateurs. Zit niemand op te wachten toch?'
Bart's contribution 2 by Bart, Herman & Terry
'Nou, dag dan...' zei Karen. 'Ik ga maar weer, als het hier zo gezellig is...' Er werd niet geantwoord. Dus daar ging ze dan, alleen door de nacht, peddelend op haar fietsje, Die Karen toch.
Haar vriend Louis, een oude zee kaptein, zou die avond terug komen van zee. Hij was aangekomen in Oostende. Rond middernacht kwam Louis aan in de hoofdstad.
Het was niet eens zo heel donker en zodoende herkende Louis in het schemerlicht dat Madonna voorbij fietste, die volgens de roddelpers een penthouse aan de rivier aldaar zou bewonen. 'Hé Brad!' riep Madonna waggelend vanaf de fiets – Ze was aangeschoten van vier Duveltjes en herkende Brad Pitt in Louis – Brad Pitt had immers ook een optrekje in de hoofdstad. 'Hé Madonna!' riep Louis vrolijk terug.
Eigenlijk viel Louis hiermee wel een beetje uit zijn rol; als zijn hem zouden hebben gezien zouden ze versteld staan van zoveel spontaniteit. Maar goed, voor Madonna maakt iedereen een uitzondering, dus Louis riep vrolijk: 'Hé Madonna!'
'Ik weet dat we niet altijd goede vrienden zijn geweest, en sorry dat ik nooit naar je concerten ben geweest, maar je was ook altijd zo onaardig toe we hier kwamen wonen. Alleen toen je erachter kwam hoe leuk Karen met je kinderen was, konden we iets voor je betekenen. Echt goed betalen deed het anders ook niet trouwens... Weet je Madonna. het klikt gewoon niet echt!!!'
Bart's contribution 1 by Bart, Herman & Terry
Een domme blik priemde zich door zijn donker bruine bril. Gusti was nooit de bijdehandste geweest, maar deze stompzinnigheid ontging zelfs Magda, zijn lievelings goudvis niet. Ondertussen sproeide de buurvrouw het gras en deed de buurman de afwas. Aan de overkant rookte opa een klapsigaar en zette de bovenbuurvrouw verse dahlia's in het water terwijl Jan-Pieter-Klaas-Henk de Vries vrolijk onder een gevaarlijk-transport-vrachtwagen driewielde.
Het was een fijne buurt hoor, dat niet, maar Jan-Pieter zorgde er altijd voor dat de spanning erin bleef. Hij en zijn vader deden eens een levensgevaarlijke goocheltruc, gewoon, hier midden op straat. Iedereen was er tegen, maar toch kwam de hele buurt kijken toen het tweetal hun act ging presenteren.
Helaas stond ik op de achterste rij, dus zag ik niets. Geen idee wat hun act voorstelde. Ik heb wel gehoord van anderen, die misschien wel iets hebben gezien, dat er een goochel act in zat, maar misschien is dat wel niet waar. Een broodje-aap verhaal, zeg maar.
Het originele broodje-aap verteld over een vrachtwagen met hamburgervlees waar per ongeluk een aap in terecht kwam die vermalen werd of zoiets, wat het natuurlijk niet haalt bij het verhaal van die vrouw die een boa uit haar toilet zag komen die als een baby-boa ontsnapt bleek bij haar buren. Sindsdien is het opletten geblazen bij de stoelgang.
De kleine dierentuin die het gezin op deze manier verzameld had moest vorig jaar plotseling worden gesloten. Na een TV uitzending werd de favoriete tijger Solomon vermoord, waarop de jongste zoon zichzelf van het leven beroofde. Jammer, 't was zo'n lekker ding!!!
Monday, March 26, 2007
Esmeralda and the Rain by Inge & Herman
Near the fountain, in the shade of a pine tree, sat Esmeralda, enjoying nothingness. The distant sound of a singing Robin evoked Esmeralda's reverie. With her eyes closed, she saw flowers, deep colors, and trembling leaves, which made the
¶ sound of tambourine. Emseralda was completely unaware of herself being in a public space, being visible to other people.
She didn't care being naked, nor that she couldn't sing. She just layed down on the big boulevard as if it was her bed and sang another song. Then Mohammed, a 21 years old chemophysicist passed and saw Esmeralda, lying naked on the street, singing. Being a scientist he wasn't interested in the beauty of this
¶ scene, so he ignored Esmeralda and stopped to stand just 1 meter from her to wait for the bus. But Esmeralda had seen Mohammed.
'Are you the one I've been waiting for?' she asked him, but when she uttered those words, the bus had just arrived, and the engine was so loud that Mohammed hadn't heard her. 'Were you talking to me?' 'Huh, what?' Esmeralda turned around and looked in the eyes of a strange creature, not completely human. 'Well? Were you talking to me?' it said. 'No,' said Esmeralda, 'I was talking to him', she said pointing at Mohammed. But Mohammed
¶ had gone with the bus. 'Look,' said the creature, 'I am slightly human. Do you want me to tell you your fortune?' 'How much does it cost?' asked Esmeralda.
'It will cost you your life,' said the creature, with a weird smile. Esmeralda smiled back. 'No,' she said, 'that's too expensive'. 'Then keep your boring life,' said the creature and flew away. 'Noooooo,' shouted Esmeralda, but too late, the creature was gone. Feeling worthless, Esmeralda went to a pharmacie and bought ratpoison. 'Goodbye cruel world,' she said when taking the first pill. 'Goodbye cruel city,' she said with the next. 'Goodbye cruel creature, cruel pills', she continued and swallowed the rest of the poison. And then something weird happened: it
¶ started to rain little silver crystals, while the sky became all pink, the air was warm and Esmeralda couldn't help but start singing again.
Her voice sounded like a seraphine. It attracted a lot of people who suffered from all kinds of dismiss. Esmeralda looked at them, while harmonious tones left her golden little throat. Her song promissed a soon and complete recovery for all the suffering poor creatures who had collected near the fountain. 'Drink of this water,' Esmeralda said. 'I love you. You are my children'. Then the rain came.
¶ sound of tambourine. Emseralda was completely unaware of herself being in a public space, being visible to other people.
She didn't care being naked, nor that she couldn't sing. She just layed down on the big boulevard as if it was her bed and sang another song. Then Mohammed, a 21 years old chemophysicist passed and saw Esmeralda, lying naked on the street, singing. Being a scientist he wasn't interested in the beauty of this
¶ scene, so he ignored Esmeralda and stopped to stand just 1 meter from her to wait for the bus. But Esmeralda had seen Mohammed.
'Are you the one I've been waiting for?' she asked him, but when she uttered those words, the bus had just arrived, and the engine was so loud that Mohammed hadn't heard her. 'Were you talking to me?' 'Huh, what?' Esmeralda turned around and looked in the eyes of a strange creature, not completely human. 'Well? Were you talking to me?' it said. 'No,' said Esmeralda, 'I was talking to him', she said pointing at Mohammed. But Mohammed
¶ had gone with the bus. 'Look,' said the creature, 'I am slightly human. Do you want me to tell you your fortune?' 'How much does it cost?' asked Esmeralda.
'It will cost you your life,' said the creature, with a weird smile. Esmeralda smiled back. 'No,' she said, 'that's too expensive'. 'Then keep your boring life,' said the creature and flew away. 'Noooooo,' shouted Esmeralda, but too late, the creature was gone. Feeling worthless, Esmeralda went to a pharmacie and bought ratpoison. 'Goodbye cruel world,' she said when taking the first pill. 'Goodbye cruel city,' she said with the next. 'Goodbye cruel creature, cruel pills', she continued and swallowed the rest of the poison. And then something weird happened: it
¶ started to rain little silver crystals, while the sky became all pink, the air was warm and Esmeralda couldn't help but start singing again.
Her voice sounded like a seraphine. It attracted a lot of people who suffered from all kinds of dismiss. Esmeralda looked at them, while harmonious tones left her golden little throat. Her song promissed a soon and complete recovery for all the suffering poor creatures who had collected near the fountain. 'Drink of this water,' Esmeralda said. 'I love you. You are my children'. Then the rain came.
The Guide by Inge & Herman
'Roman culture, as such, is primarily addapted' spoke the guide, pointing at one of Michelangelo's sculptures. 'Homer, for example, based his Ilias on the Greek sage of Ilias' Odysee but that's nothing new for you, I assume. You are all educated, civilized individuals.
¶ Allow me to recite a poem by our old friend Oscar Wilde,' said the guide.
'Oh please don't,' shouted a dwarf from behind a curtain.
'Who was that?' said the guide.
'Me,' said the dwarf, and a 20 cm high creature with a beer bottle in his little disgusting fists showed up.
The guide looked at him, wanted to spit on him, but controlled himself and asked: 'And why, you awfullly shameless horrible monster, should I not recite a poem when guiding normal, decent people through life? Huh?'
¶ The dwarf did another step forward but fell over his own shoes. Laying on the floor he mumbled 'It's not the poem, it's Mr. Wilde.'
'A piece of art always CONTAINS the creator' he added. 'Even when I say "I am a boot" it reveals a part of my personality. Freud has written some very interesting thoughts on this subject, based upon his observations of Viennese hysterical women'. 'Hm,' said the guide, 'that is a very fertile intermezzo you gave there, mr. Dwarf. It reminds me of some episode in my childhood, but
¶ maybe it's because you're such a little person. I'd never expected a dwarf to be so eloquent.' The guide frowned.
He got bored with the dwarf-subject and chose a method to distract the audience: he took his mobile phone and pretended his lover was calling him. 'No, Peter, not now, I'm working now... yes yes, of course I love you... yes, also your little cock... no no, it's not too small for me... no, you know I like little things.' Then he saw the dwarf, frowning on his turn. Shit, thought the guide, the audience was completely focussed on him now, but how to change this made-up phone-conversation, he wondered. He continued 'Yes Peter, I'll come home as soon as I can to teach you new sexual lessons.' Then he 'hang up'. The audience was staring at the guide, the dwarf was too small to catch up so the guide led the audience outside, locked the
¶ door and said 'Ok guys, listen to what Oscar Wilde would have said in this situation.'
: "As the dog barks, the wind howls, your filthy absent mindedness, leaves me with sickness and...' The guide clapped in his hands 'Beautifull!' he screamed. 'Your royal highness,' said the dwarf, blinking his eyes, 'Let me add one more thing'.
¶ 'Please, go ahead, lovely eloquent dwarf', answered the guide.
The dwarf was honoured but had a greedy character and while given the opportunity to speak with the attention of so many people at once, he totally lost control and started to mix a political speech with 'the Highlight of Dwarvian Poetry' with his life's story with Alice in Wonderland and so on, so after 3, 4 minutes people got bored, looked at each other while making 'crazy'-gestures with their fingers and forehead and walked away. 2 weeks later, completely dehydrated and out of saliva, the dwarf noticed his audience had left him and said to himself 'Whatever, life isn't over yet', and lit a joint while heading home.
¶ Allow me to recite a poem by our old friend Oscar Wilde,' said the guide.
'Oh please don't,' shouted a dwarf from behind a curtain.
'Who was that?' said the guide.
'Me,' said the dwarf, and a 20 cm high creature with a beer bottle in his little disgusting fists showed up.
The guide looked at him, wanted to spit on him, but controlled himself and asked: 'And why, you awfullly shameless horrible monster, should I not recite a poem when guiding normal, decent people through life? Huh?'
¶ The dwarf did another step forward but fell over his own shoes. Laying on the floor he mumbled 'It's not the poem, it's Mr. Wilde.'
'A piece of art always CONTAINS the creator' he added. 'Even when I say "I am a boot" it reveals a part of my personality. Freud has written some very interesting thoughts on this subject, based upon his observations of Viennese hysterical women'. 'Hm,' said the guide, 'that is a very fertile intermezzo you gave there, mr. Dwarf. It reminds me of some episode in my childhood, but
¶ maybe it's because you're such a little person. I'd never expected a dwarf to be so eloquent.' The guide frowned.
He got bored with the dwarf-subject and chose a method to distract the audience: he took his mobile phone and pretended his lover was calling him. 'No, Peter, not now, I'm working now... yes yes, of course I love you... yes, also your little cock... no no, it's not too small for me... no, you know I like little things.' Then he saw the dwarf, frowning on his turn. Shit, thought the guide, the audience was completely focussed on him now, but how to change this made-up phone-conversation, he wondered. He continued 'Yes Peter, I'll come home as soon as I can to teach you new sexual lessons.' Then he 'hang up'. The audience was staring at the guide, the dwarf was too small to catch up so the guide led the audience outside, locked the
¶ door and said 'Ok guys, listen to what Oscar Wilde would have said in this situation.'
: "As the dog barks, the wind howls, your filthy absent mindedness, leaves me with sickness and...' The guide clapped in his hands 'Beautifull!' he screamed. 'Your royal highness,' said the dwarf, blinking his eyes, 'Let me add one more thing'.
¶ 'Please, go ahead, lovely eloquent dwarf', answered the guide.
The dwarf was honoured but had a greedy character and while given the opportunity to speak with the attention of so many people at once, he totally lost control and started to mix a political speech with 'the Highlight of Dwarvian Poetry' with his life's story with Alice in Wonderland and so on, so after 3, 4 minutes people got bored, looked at each other while making 'crazy'-gestures with their fingers and forehead and walked away. 2 weeks later, completely dehydrated and out of saliva, the dwarf noticed his audience had left him and said to himself 'Whatever, life isn't over yet', and lit a joint while heading home.
Subscribe to:
Posts (Atom)
