Een nieuwe lente door Herman & Inge

‘Een nieuwe lente en een nieuw geluid’ schreef Willem Frederik Hermans in 1823 waarmee hij zijn Lof der Zotheid begon, hetwelk een internationale bestseller werd en in datzelfde jaar nog werd verfilmd. Meryl Streep en Robert de Niro speelden de hoofdrollen en Stephen Hawkins had een bijrolletje als clowneske benzinepompbediende: het was hilarisch om te zien hoe hij vanuit zijn rolstoel probeerde de tank van Meryl’s Rolls Royce vol te gooien en het publiek kwam niet meer bij als hij daarna met z’n monotone stem ‘I’m
¶ sorry, I can’t really move anything’ zei en Meryl hem een duw gaf zodat hij in z’n rolstoel de berg afrolde. Omdat de zon juist onderging leverde dit een heel fraai beeld op: een zwarte vorm tegen een rode achtergrond. De kudde schapen tien meter verderop raakte in vervoering door dit schouwspel, sommigen zwegen, anderen begonnen opgewonden te blèten. Een bioloog die dit geblèt later –via een bandopname- te horen kreeg, was erin geslaagd de klanken te vertalen naar ‘Kijk de zon gaat onder en de man gaat ten onder, zoals in bepaalde menselijke poëzie, waarin de dichter zijn innerlijke gemoedstoestand koppelt aan de weersomstandigheid op dat moment.’ Halverwege de afdaling kreeg Meryl
¶ Streep echter morele wroeging aangaande haar handeling en rende de arme man achterna. Ze struikelde echter over een bananeschil en brak zo haar nek. De daaropvolgende 8 maanden die ze in coma doorbracht werden later in haar herinnering vooral gevuld met de door haar beleefde vraag of dit ongeval als een ‘straf’ kon worden beschouwd, waarmee haar immorele gedrag vergoed werd, of dat het slechts pech-voor-haar was. Kampend met die vraag besloot ze een forum te formeren met specialisten uit diverse disciplines. Eén van hen was Rupert Sheldrake, die onderzoek had gedaan naar telepathie tussen mens en dier. Het telepathische element was van belang voor Meryl omdat ze graag met Hawkins had willen communiceren maar z’n computerstem gewoon
¶ niet begreep. Sheldrake was echter niet op de hoogte van het ongeval tussen Meryl en Hawkins en reageerde nogal ongevoelig, hij zei niets. Hawkins liet, via zijn stemcomputer, weten dat hij niet gesteld was op een verdere samenwerking, ‘Ik wil weg. Ik wil naar buiten’, maar er werd niet naar hem geluisterd. Hij probeerde het nogmaals: ‘Ik wil weg’, maar toen kreeg hij een epileptische aanval, wat een willekeurige reeks woorden opleverde, die –uiteraard- direct werden geïnterpreteerd door linguïsten overal ter wereld. Volgens sommigen van hen –de freudiaans geïnspireerden met name- drukten deze woorden een latent verlangen uit naar een versmelting tussen kunst en wetenschap. Óf juist de angst hiervoor.