Otje & Harry Revisited door Terry, Inge, Fanny en Herman (23/02/08)

‘De struisvogel struikelt over de struik!’ Harry kon niet meer stoppen deze zin te herhalen terwijl hij met twee takken –die hij aan de uiteinden van twee gekleurde kralen had voorzien- op een lege ijzeren ton sloeg. Otje het konijn deed of hij niets hoorde maar zag zich uiteindelijk toch genoodzaakt Harry’s takken af te pakken en deze in een diepe put te werpen, waarop Harry gewoon twee andere takken van de grond ¶ raapte om mee op de ton te slaan: PAM PAM PAM ‘de struisvogel struikelt over de struik!’ Otje legde zijn pootjes over zijn oren. Zulk kabaal deed hem altijd terug denken aan zijn traumatische oorlogservaringen in zijn vroege jeugd. Al kon hij zich er niet veel van herinneren –Otje was tenslotte slechts anderhalf jaar oud toen-, de periode van de Grote Strijd ¶ der Hazen en Konijnen had diepe sporen getrokken in Otjes persoonlijkheid. Dit uitte zich dan ook direct naar Harry. Hun relatie was compleet verstoord. Dat was jammer omdat er potentie was in hun vriendschap. Maar de geschiedenis was sterker dan de aantrekkingskracht tussen de twee en zo eindigden Harry en Otje letterlijk als schoolvoorbeeld van de negatieve gevolgen van het racisme. ‘Onderscheid op basis van ras zou verboden moeten worden’ zei Liflaf de Luiaard, en viel in slaap. De hele klas raakte ¶ in rep en roer, begon propjes, kauwgom en later bierblikjes –leeg- te gooien, maar Liflaf slipe rustig door.
Liflaf had zijn slaapvermogen te danken aan een regelmatig leven. Geen alcohol, geen tabak, regelmatige toepassing van lichamelijke oefening en koude douches. Liflaf hanteerde deze ijzeren regelmaat en zijn gecontroleerd verlangen ¶ met de vaardigheid van een doorgewinterde ijsbeer. Liflaf was de beste slaper ter wereld. Niet erg produktiefenerzijds, maar ook geen gevaar voor de maatschappelijke orde anderzijds. Hoewel.. Liflafs’ inertie oefende een grote aantrekkingskracht uit op de andere dieren in het bos. Eén derde van de dierengemeenschap was inmiddels part-time gaan werken, ‘liever ¶ tijd dan geld’ zeiden ze. Maar als dit zo doorging, wie moest er dan opdraaien voor de sociale zekerheid? Harry Haas had hierover een interessante theorie ontwikkeld. ‘Gewoon afschaffen die hele santenkraam!’ In Harry’s maatschappijvisie was geen plaats voor uitvretende luiaards: ‘Gewoon aan de slag. Handen uit de mouwen. Er is altijd wel een kantoor dat moet worden schoongemaakt. En anders rot je maar op naar een ander land. Of je kan leren leven op de lucht.’ Harry for president!