My little pony (by Lex, Lou, Ingrid, John & Inge)

Arrangement in blue and grey with pomegranes (by Lex, Lou, Ingrid, John & Inge)

Yellow Bird (by Lex, Lou, Ingrid, John & Inge)

Handyman (by Lex, Lou, Ingrid, John & Inge)

Bluebird (by Lex, Lou, Ingrid, John & Inge)

This guy (by Lex, Lou, Ingrid, John & Inge)

Mr. Enderby goes to the cosmic supermarket (by Lex, Lou, Ingrid, John & Inge)

Stijve Nek (by Lex, Lou, Ingrid, John & Inge)

Wanda (by Lex, Lou, Ingrid, John & Inge)

Miss Poes (by Lex, Lou, Ingrid, John & Inge)

Varkenshaasje Blackwell (Terry, Inge & Herman)

Er was eens een varken, genaamd Blacky, en een haas die luisterde naar de naam Welly. Op een goede dag kwam er een medische wetenschapper die de twee genetisch deed samensmelten, en zie: onze held Blackwell de ¶ varkenshaas was geboren. Nare bijkomstigheid was echter dat hij in het proces radioactief was geworden. Dat had tot gevolg dat hij ten tijde van stress begon op te lichten, en in geval van schaamte opzwol tot 5 keer zijn eigen omvang. Varkenshaasje Blackwell had één grote passie: skiën. Zodra hij kon nam hij de trein naar Tirol, bond z’n ski’s onder en begon een spectaculaire afdaling. Steevast waren omstanders onder de indruk van z’n buitengewone prestaties, wat varkenshaasje Blackwell aanmoedigde tot nóg buitensporiger gedrag. En uiteraard kwam hoogmoed weer ¶ eens voor de val: varkenshaasje Blackwell nam op een kwade dag een extreem steile helling, aangemoedigd door applaus vanaf de piste, en deed voor het dramatisch effect zijn ogen dicht, al balancerend op één ski. Maar oeps! Een plotse wind stak op en blies hem de hoogte in, hoger en hoger, totdat hij een stipje werd. Het applaus verstomde, de mensen hun monden vielen open van verwondering: zo’n spektakel hadden ze niet eerder gezien. Varkenshaasje Blackwell was een magiër. Maar toen viel er een ski-lat op het hoofd van één van ¶ de toeschouwers, en was het gedaan met de aandacht voor varkenshaasje Blackwell, die al de dampkring naderde. Zodoende misten zij hoe onze beste varkenshaas de dampkring binnenvloog en als een fakkeltje begon te branden ¶ door de wrijving. Geroosterde varkenshaas, jawel. Zwartgeblakerd en verkoold. De geest van varkenshaasje Blackwell bleef echter rondwaren rondom deze barbecue, en was met volle maan zichtbaar als een lichtgroene mist, die sommigen herkenden als moeilijk leesbaar orakel. ¶ Het trok vage spirituele types aan die de ronddolende varkenshaas opzadelden met hun existentiële vragen, zoals ‘Waar had ik mijn sleutels ook alweer neergelegd?’ etc. Varkenshaasje Blackwell had zo gauw geen antwoorden op deze vragen en doolde nog dagen maanden jaren in gedachten rond.

Sita 2000 ((Terry, Marc, Inge & Herman)

Inderdaad. Middelgrote bewegingen die complex gecoördineerd zijn, hebben de meeste aantrekkingskracht. Vaak zijn deze bewegingen a-symmetrisch, tegengestelde bewegingen van hoofd en benen. John Travolta, in zijn Saturdaynight Fever tijd, belichaamde deze dansstijl als de beste, benen gekruist en ¶ armen wijd of andersom, en zo het hoekje om, de dansvloer af. De dansvloer was erg klein, en er werd doorgaans weinig gebruik van gemaakt. De meeste beweging kwam van de discobal, die gekleurde lichtpuntjes op de vloer en de wanden liet dansen. ¶ Verder was er weinig dynamiek in de Sita te ontdekken. De spiegelwand bleef de traag dansende treuzelaars, die maar niet wilden onderkennen dat de nacht zijn mooiste kanten al had getoond, mistig reflecteren, en tussen de nummers door waren de vogels buiten al te ¶ horen. Een verstokte alcoholist mompelde wat tegen een bierviltje terwijl hij opstond maar achter z’n barkruk bleef haken, en viel om. Hij landde op de grond tussen de glasscherven, bleef liggen, een tand door de lip, maar niemand reageerde, lustig danste men verder. Langzaam raakte hij bedolven onder de glazen, bierviltjes, sigarettenpeuken, pindadoppen, verloren handschoenen, weggeworpen papieren zakdoekjes, uitgespuugde ¶ kauwgommetjes en noem maar op. Zodoende werd hij de volgende dag met alle troep naar buiten geveegd, de goot in. Alleen door in dialoog te blijven met zijn omgeving was hij in staat zijn geestelijke gezondheid te behouden. Hij rook dan wel weer naar pis, maar zijn mede-goot ¶ -bewoners hadden niets dan respect. Tót de dag dat hij zijn boon tevoorschijn haalde. Dat was nogal een anti-climax. Absoluut niet het begin van een in alle hevigheid bloeiende volkstuin. Een levenloze boon, die na drie jaar water opgieten nog altijd bewegingloos ¶ onder de aarde lag. En de bewoners maar wachten op een maaltijd... Die maaltijd kwam er pas na een dag of tien, toen het merendeel der bewoners al lang de geest had gegeven, en het tiental overlevenden, dat inmiddels meer naar water snakte dan naar eten, al begonnen was elkaar aan te vreten. Het was een bloederige scène, maar het leverde mooie plaatjes op voor het archief.

LvT (Terry, Marc, Inge & Herman)

De Deense regisseur –wiens naam ik hier liever niet noem- liep langs de Amsterdamse grachten. Hij was in zijn eigen grauwe, maatschappijkritische en sarcastische gedachten verzonken; het gebrek aan moraal van de hedendaagse ¶

mens overpeinzend. Als gevolg hiervan was hij niet al te opmerkzaam richting zijn directe omgeving en zag zodoende over het hoofd dat vijf grachtenpanden verderop een piano naar binnen werd getakeld. Ook toen deze met veel kabaal neerstortte op een auto die daar net geparkeerd stond bleef hij verder de plastic kubus op de tafel voor hem bestuderen, staarde er ruim 47 minuten naar, pakte hem op, liet hem rondtollen op tafel, drukte ¶ de kubus tegen zijn linker oor, blies erop en ja hoor, hij kreeg contact met een andere dimensie, de zesde of de achtste, of wellicht de twaalfde... Al zijn zintuigen waren nu volledig geopend en een onnoembare ervaring wierp alle zekerheden waarop hij zijn bestaan tot dan toe had gegrondvest omver. Hij was niet meer wie hij ¶ was geweest. Een belangrijke taak was voor hem weggelegd. De taak om oude mensen, die het zelf niet meer konden, te helpen naar het toilet of onder de douche te gaan. Dat kon heel intiem worden, maar dat deerde niet: dít was maatschappelijk relevant werk, en dat gaf hem een enorm gevoel van eigenwaarde. Ondertussen waren andere mensen met weer heel andere dingen bezig: portrettekenen, afwassen, boodschappen doen of houthakken. ‘Wat is jouw passie eigenlijk?’ vroeg Victoria de Vrome aan haar ¶ trouwe drievoeter. Het beest gromde wat en liet een lange donkere scheet. Victoria gaapte en nam nog een petit-four van de schaal op het Louis XV-bijzet-tafeltje naast haar chaise longue. Helaas glipte het uit haar kleine worstevingertjes op de ton-sur-ton bekleding met mille-fleurs patroon. ¶ ‘Tyfus!’ krijste Victoria, ‘Zo kan ik dat petit-fourtje nooit terugvinden!’ Maar alle voorwerpen rondom haar waren inflatable geworden. Ze kwam compleet vast te zitten tussen het groene stoeltje en het bijzet-tafeltje. Ook de schemerlamp ¶ was ondertussen al flink in volume toegenomen, en drukte op haar nieuwe kapsel. En op haar gemoed. Ze compenseerde het gevoel van onbehagen met een ballonnetje lachgas. Ha ha ha.

Fashionspies (Inge & John)

Jacinta, Norbert and Carmine were part of an elite and highly secret division of the intelligence services –the fasion spies, otherwise known as the Trend Spooks. They moved in a world of glittering aftershow parties, sought-after tayloring and gauntly elegant anorexia. But beneath the surface was a traffic in stolen state secrets of the profoundest import, smuggled via a ¶ network of counter-fashion intel agents against whom Yacinta Norbet and Carmine, the fashion spies who never came in from the froideur of the couture doyennes withering gazes, were the only hope.
Jacinta, Norbert and Carmine took their responsabilities and gave the best of themselves. Jacinta designed some strange silhouets for women in winter 2015, Norbert designed a chewinggum that changed colour when blowing bubbles with it, while Carmine designed some visuals to project ¶ on these chewinggum-bubbles.
All that would be combined in one show. The three designers were secretly all operatives for DEMON, the Demagogic Epiphenomenon of the Materialist Ontological Network, a secret society dedicated to the ¶ institution of total control of the worlds population by means of mind-altering chemicals in the fabrics of fashionable clothes. ‘There’s definitely something weird going on’, the people said. But they didn’t link the fashion industry with the large amount of deaths that was there since a year. Instead they bought ever more fashionable clothes, ¶ but if you would ask them the shortest way to the station, they would not be able to give a correct answer to your question. This was because, despite their appearance of being ordinary locals, they were in fact laser guided androids programmed only to have knowledge ¶ of several reasons of prevailing catwalk trends and certain designer drugs popular at fashion industry parties. An extra-terrestian, who accidently landed on earth, went to one of those parties, but nobody noticed him –of course- they just thought ¶ he was the art-director of XMMS, giving a fashion statement. His thigh-high green vinyl boots were generally agreed to be the strongest indicator of trends in 2011, especially since, by then, he would be the undisputed overlord of all humanity, and would be imposing his outlandish style with a strictness that crooked no resistance.

Roger and Isabella (Inge & John)

Roger and Isabella’s nuptial hour was drawing closer and their families were busy preparing for it with a huge cake made of every kind of dried fruit imaginable and icing sugar made of crystallized ¶ birch syrup. Since the thay Roger had proposed to Isabella there had been non-stop movement at their parents’ houses.
The ideas both families had about mariage were not quite the same. Rogers’ family was rather progressive, while Isabella’s parents were more conservative people. One thing though was ¶ certain; Isabella’s dress had to be white. ‘I’m a virgin and I’m proud of it’ she said to Roger. ‘I don’t give a shit about that’, said Roger. His mind really was on other things, it was quite true. That morning he had met a talking pig in the garden and it had prophecised to him that within the year he would be making an important discovery in the field of artificial intelligence. He didn’t believe it –he was a ¶ dentist by profession- but wondered how the pig could have known so much about his favorite foods and taste in music. ‘Some kind of trick’, he thought. A mirage, a fata morgana. But a good one though. ‘I like punk-rock too..’ he said, ‘I have a quite eclectic taste, I like any genre. As well as I like all my patients. They are my friends. ¶ You are my friend. I’m a good friend of myself.’ said the dentist to the pig. The pig replied that he was a friend to all those who were friends of the cause of peace and harmony among the peoples and animals of the world, especially the higher animals such as the swine. He was ¶ a very self-satisfied, even narcissistic pig and having uttered these words, produced a mirror with which to look at himself. ‘I love you!’ said the pig to his reflection. ‘I love you too’ answered the reflection. The pig smiled. The reflection smiled back at him. ‘We’re a good couple’, he said. ‘We definitely are’, said the reflection and disappeared.

January Already (Inge & John)

It was January –already. And Alfredo Adonis, the famous drug dealer, had barely begun to work out his plans for the year. Would he need to order in more Afghan Red or should he concentrate his capital outlays on building up stocks of MDMA?
Did any of his competitors in nearby areas need eliminating, or should he try to involve them in some kind of cartel? As ¶ always the life of a drug dealer was filled with bewildering decisions, and Alfredo (or Mr. Adonis as he liked to be called) was no exception. There was no doubt; his companion had to be killed. ‘You know too much’, Alfredo said before firing the gun, in an attempt to make his companion sort of comprehensive for the fact that he had to die. ‘You don’t..’ But before he could finish his sentence Alfredo ¶ had shot him. ‘It was also for your own good really’, mumbled Alfredo and put his gun back in his pocket. It was still warm from being fired and the heat from it felt obscene in a way he could not quite explain against his thigh. Without thinking about why, he felt a sudden impulse to call his mother, and acted on it, taking out his phone and dialing the number from memory. But ¶ having made the call, he heard on the other end, only an unearthly electronic duotone wailing, like the sound of a siren slowed down by half. The line was dead. His mothers line. Why?
Alfredo got nervous, then angry, then rational. He called a taxi and went to his parential house, or his mothers’ house rather, since his father had long died. His father, such a good man, so wise, such dignity... even when confronted with the enemy, even when he had to shot them because they knew too much, he never ever lost his politeness. ¶ Speaking about him with the taxidriver made Alfredo highly sentimental. He thought of the many happy scenes of his boyhood, now bathed in a honeyed glow of nostalgic warmth. This made him think of the feeling his heroin addicted clients described getting from their drug of choice. ‘Of course’, he thought ‘they didn’t, mostly, have the kind of secure and loving upbringing that I did. But if, in a small way, I’m able to give them some of the same feeling, then I will ¶ have made a difference I can feel good about.’ And he smiled to himself, imagining the love and gratitude of a thousand mouldering junkies. ‘I am a good person,’ he said ‘I do good to the world. My existence makes a difference. I’m an angel, dark, like Lucifer, but nevertheless an angel. Maybe even an undiscovered planet.’ Tonight Alfredo’ll find himself in conjugation with Venus and Jupiter.

One More Story (Inge & John)

‘One more story!’ said the little girl to her father. ‘No no, you’ve allready had 5, you should go asleep now’, he answered. ‘Yes, but they were all moralistic stories. I want one that is just amusing, fun and hopeful.’ ‘No’, the father said and switched off the light. ‘How does she know that word?’ ¶ he asked himself. ‘It’s not a childrens’ word...’ Anne’s father had said the word several times in his hearing and each time he had felt the force of its maturity. ‘Yes, yes,’¶ he thought nodding his head, ‘a very grownup word. Definitely not for children. How come these children to be so mature for their age these days? Is it an improvement or a regression, or a degeneration?’ he wondered. ‘The three of them.’ answered a voice. ‘Who are you? Where are you?’
‘That’s not at all important.’ ‘You are patronising me too much’, said Anne to her father, ‘I can not devellop a true autonomy that way daddy.’ With some difficulty she extricated herself from the suffocating hugh he was giving her and went to the window where a strange light was now visible. She thought it ¶ might be the ghost of her great-grandfather, a famous homosexual who had been rumoured to have been born on the moon. ‘Get out of the house of your father’, he repeatedly said. And finaly she did. She left her fathers’ house at the age of 13 to study art-history in Helsinki. Of course ¶ she was the youngest of all students, but she managed to pass all het exams and even got a distinction on het macro-economic theory paper. Having achieved this, she spent the following week getting extremely ¶ drunk and was lucky not to die of alcohol poisoning, only avoiding this fate thanks to a regime of vitamin pills her mother had started her on when she was six. But did she learn from that experience?
No. Of course not. She visited party after party and drunk all the booze she got offered.