Oma Touwtje (Inge & Herman)

'Jammer', meer viel er inderdaad niet te zeggen. Het was jammer dat de vaas nu stuk was. Niet alleen omdat het een dure vaas was geweest, maar vooral omdat het de lievelingsvaas van wijlen oma Touwtje was geweest. Elke week had ze de vaas van verse bloemen voorzien, bij voorkeur lelies of gladiolen. ¶ Daar hield oma Touwtje het meest van. En nu lag de vaas in 5 stukken op de grond. Net als opa Touwtje. Die lag er echter al 3 jaar dus die was vrijwel onherkenbaar. Soms struikelde oma Touwtje over hem en werd dan heel driftig, schopte tegen z'n botten, die dan braken, waarna ze ze maar liet liggen, het was nu toch al een zooitje. Maar die vaas, dat ging haar aan het hart. 'Oh nein!' krijste ze, en in een dramatisch gebaar bracht ze haar hand naar haar hoofd. ¶ Oma Touwtje was actrice geweest, wel tot haar 57ste. Toen had ze reuma gekregen en kon het podium niet meer beklimmen, maar in haar privé leven was haar talent nog altijd onmiskenbaar aanwezig. Op familieavonden straalde ze wanneer ze aan het hoofdeinde van de tafel gezeten de ene na de andere anekdote uit het niets tevoorschijn toverde, want -zo zei ze vaak- 'wat is theater anders dan werelden creëren met niets dan de verbeelding?' Oma Touwtje was vele vrouwen: de lieve fee, het clowntje, de femme fatale, het viswijf, ¶ oma Touwtje was alles. Jammer dat ze er niet meer was. 'Nou ja', humde ze, 'aan alles komt een einde.' Tevreden met die conclusie besloot ze de natuur een handje te helpen. Ze belde aan bij buurman Flipje. Buurman Flipje had jaren in de Betuwe gewerkt, liep met een looprekje ¶ en luisterde de hele dag naar Radio Sport. 'Dag oma Touwtje' , zei buurman Flipje, maar oma Touwtje was al langs hem heen geglipt om in de keuken de gaskraan wijd open te draaien. Ze sloot de deur en het raampje boven het aanrecht. 'Niet meer verder...' zuchtte ze, en ze meende het. Het was buurman Flipje die haar 10 minuten later half bewusteloos van de grond tilde en de dokter alarmeerde. Toen ze weer was bijgekomen en werd gevraagd naar de reden voor haar zelfmoordpoging had ze nogal laconiek geantwoord dat ze naar de Ophelia in zichzelf had gezocht. ¶ Oma Touwtje's acteermethode had een radicaal kantje. Anti-autoritair als ze was, plaste ze tegen de deur van de directrice van het bejaardentehuis, en genoot ze van het dramatisch effect van een scheet in een volle lift. Veel plezier schepte ze erin om 'per ongeluk' haar wandelstok boven op kleine hondjes te plaatsen en dan 'oh pardon, wat vreselijk' tegen de geschokte eigenaar te zeggen. Verder stencilde ze -wat onschuldiger- posters met 'Binnenstad autovrij' of 'Dood aan alle bestuurders' , een leuke woordspeling met automobilisten en lokale autoriteiten. Maar het meest interessante was hoe oma Touwtje aan haar naam was gekomen: ze liep per definitie in een minirok -in haar jonge jaren het ultieme anti-burgerlijke moraalprotest- waardoor men het touwtje van haar laatste tampon, die ze uit protest had ingehouden, vrolijk kon zien bungelen.