Meerstemmigheid (door Inge & Herman)

De pianist nam een laatste diepe ademteug, sloot zijn ogen en legde zijn vingers behoedzaam op de toetsen. Het was een moeilijk stuk, maar -als het lukte- zalig om te spelen, zodanig dat het begon te tintelen rond zijn hartstreek, en de haartjes in zijn nek overeind gingen staan. Ja, je lacht. We worden altijd wat ongemakkelijk wanneer we gevoelige zaken proberen te verwoorden, is het niet? ¶ Ook daarom prees de pianist zich gelukkig, dat hij zijn gevoelens met anderen kon delen zonder tussenkomst van woorden. Hij herinnerde zich hoe hij zij eerste clavinola had gekocht van een dame wiens taal hij niet goed sprak, maar na de betaling begreep hij wel dat ze had gezegd 'Geeft toch niks, we spreken allemaal dezelfde taal in de muziek.' Daaraan terugdenkend werd het hem te kwaad; een traan ontsprong aan zijn oog en een gelukzaligheid die alleen stervenden met een schoon geweten kennen, maakte zich van hem meester, visioenen van de wereldbevolking, zwart en blank, samen hand-in-hand, die zongen over liefde en geluk, terwijl het bloemen regende en aan alle horizonnen regenbogen ontsprongen, verschenen voor zijn geestesoog ¶ en in plaats van verder piano te spelen, begon hij in tongen te spreken. Het leek op jodelen, maar dan in het Arabisch, of, wie weet, Hebreeuws. Er diende zich een klank aan die zó aangenaam was om te produceren dat hij hem bleef herhalen, en nog eens, en nóg eens, steeds sneller, zodat het uiteindelijk één lange monoklank werd, een akoestische Rothko, als dat je iets zegt. ¶ De pianist ontdekte -bovenop zijn piano- zijn eigen stem als mogelijk instrument, zodat hij voortaan ook in z'n eentje duetten kon spelen. Geïnspireerd door het succes dat dit opleverde, zocht hij naar mogelijkheden zichzelf te overtreffen. Hij had gehoord dat in of nabij Tibet monniken tweestemmig konden zingen door een vernuftig gebruik van hun kopstem. Na een 5 jaar lange studie in Tibet beheeste hij de techniek feilloos, en gaf nu in zijn eentje concerten, duetten zingend, onderwijl zichzelf begeleidend. Ambitieus als hij was zocht hij naar nieuwe horizonten, en vond die in een cursus buikspreken, waardoor hij ¶ concerten zou kunnen geven als trio, begeleid door hemzelf, pianist, alt, sopraan en tenor in één persoon. De kritieken waren uitermate lovend, zijn muzikale uitvoeringen balanceerden op het perfecte midden tussen experimenteel en gerijpt. Hij was toonzuiver, maar menselijk. Wèl moet gezegd ¶ dat hij overtuigender was als tenor dan als sopraan. Critici debatteerden nog wat over de kwestie, maar het grote publiek bekommerde zich er niet om en verafgoodden de musicus als de nieuwe messias, hetwelk hem geen windeieren legde.