Harry & Otje... encore (Inge & Herman)

'Zolang je abstract werkt vraagt niemand je naar een betekenis... men zegt "mooi" of "interessant" of helemaal niets... maar zodra je figuratieve elementen in je werk toelaat... vraagt men ineens "Wat wil je daarmee zeggen?" en word je geacht één of ander statement te maken... het is gemakzuchtigheid... het is niet omdat iemand kan zien dat hij ook kan kijken... alsof inhoud en vorm los van elkaar zouden kunnen bestaan! Ach, ik verwacht waarschijnlijk teveel... overigens... ik denk dat Vinnie het Veulen me geëxcommuniceerd heeft, hij zegt me althans geen gedag meer... wellicht heeft het iets met Ronnie de Rat te maken.. misschien heeft hij gemene dingen over mij gezegd.. o ja en ik zag ook Getsie de Geit.. die' Maar Otje hoorde niets van wat Harry zei. Met een vage glimlach staarde ze afwezig voor zich uit terwijl ze onafgebroken haar oor streelde. ¶ Otje zat in een nieuwe seksuele bloeifase waardoor Harry een beetje op zijn intellectuele honger bleef zitten. Otje was de enige gelijkwaardige gesprekspartner van Harry. Maar gezien Otjes escapades was er weinig inhoudelijks te delen. Dus zag Harry zich genoodzaakt zijn gedachten aan het papier toe te vertrouwen. "De ontdekking van het bruidsbed" begon hij zij eerste geschrift. Geestdriftig kraste hij de titel weer door. 'Te gezocht, te geconstrueerd' zei hij hardop. 'Misschien eerst iets schrijven en dan pas een titel geven', zei hij en beet op z'n pen. Die brak. De inkt droop over zijn bekkie. 'Hè gatver' riep Harry en rende naar de badkamer. Maar de inkt was watervast. Wat te doen? Wat te doen? Er zat maar 1 ding op: scheren. Harry zeepte z'n snuit in en scheerde de blauwe haartjes weg. Maar dat zag er niet uit! Het was een soort negatieve baard. Dan maar z'n hele hoofd kaal. Harry was nog niet klaar om alles af te spoelen en de bel ging. Het was Otje, hitsiger dan ooit te voren. ¶ Maar toen Harry de deur opendeed vergat Otje de geilheid heel even en lachte het uit toen hij de kale haas zag! Harry kreeg het koud van deze reactie, of was het omdat hij geen vacht meer had? Snel liep hij naar de hoek van de kamer en nam zijn peignoir van de kapstok. De peignoir was gewatteerd en van ruwe donkerblauwe zijde waarop witte lelies waren geborduurd, afgewerkt met gouddraad. Harry had het kledingstuk door een Tsjoengaars hamstertje laten uitvoeren ter gelegenheid van zijn 8ste verjaardag, maar -om eerlijk te zijn- de peignoir stond Harry niet. Zijn figuur kreeg er iets gedrongens door, terwijl hij in feite niet onatlethisch gebouwd was. En nu diende de peignoir om Harry's ¶ naaktheid te bedekken. 'Ja lach maar dom konijn', siste de haas. Toen kwam er een Indiër voorbij met een polaroidtoestel en nam een foto. '5 Euro', zei hij met een Indisch accent. Toen Harry de foto van zichzelf zag moest hij ook heel hard lachen. De Indiër werd kwaad en smeet z'n camera tegen Harry's hoofd, dat direct hevig begon te bloeden. 'Hahhaha, ook dat nog!' gierde Otje, en Harry moest huilen van de pret. De Indiër zag een jasmijnboom bloeien bij de buren en zag z'n kans schoon een nieuwe business te starten. Wat hij niet wist was dat het een magische jasmijnboom was, waarvan de bloemen ¶ hallucinatoir werkten door enkel aanraking. De Indiër plukte wat bloemen, en binnen enkele minuten veranderde alles, hij zag alleen nog maar kleuren, geen vormen. Na 3 dagen werd hij gevonden door een wandelaar die de politie inlichtte, die hem even later in een busje tilde, maar meteen daarop een ernstigere melding binnenkregen, en zich direct naar de plek des onheils haastten, waardoor de Indiër achterover tuimelde en daarbij zijn hoofd stootte, wat hem deed giechelen. En dát was wat hij de rest van zijn leven deed: giechelen, en soms 'blue' zeggen. Hij was erg gelukkig, maar van geringe maatschappelijke waarde volgens velen.

Oma Touwtje (Inge & Herman)

'Jammer', meer viel er inderdaad niet te zeggen. Het was jammer dat de vaas nu stuk was. Niet alleen omdat het een dure vaas was geweest, maar vooral omdat het de lievelingsvaas van wijlen oma Touwtje was geweest. Elke week had ze de vaas van verse bloemen voorzien, bij voorkeur lelies of gladiolen. ¶ Daar hield oma Touwtje het meest van. En nu lag de vaas in 5 stukken op de grond. Net als opa Touwtje. Die lag er echter al 3 jaar dus die was vrijwel onherkenbaar. Soms struikelde oma Touwtje over hem en werd dan heel driftig, schopte tegen z'n botten, die dan braken, waarna ze ze maar liet liggen, het was nu toch al een zooitje. Maar die vaas, dat ging haar aan het hart. 'Oh nein!' krijste ze, en in een dramatisch gebaar bracht ze haar hand naar haar hoofd. ¶ Oma Touwtje was actrice geweest, wel tot haar 57ste. Toen had ze reuma gekregen en kon het podium niet meer beklimmen, maar in haar privé leven was haar talent nog altijd onmiskenbaar aanwezig. Op familieavonden straalde ze wanneer ze aan het hoofdeinde van de tafel gezeten de ene na de andere anekdote uit het niets tevoorschijn toverde, want -zo zei ze vaak- 'wat is theater anders dan werelden creëren met niets dan de verbeelding?' Oma Touwtje was vele vrouwen: de lieve fee, het clowntje, de femme fatale, het viswijf, ¶ oma Touwtje was alles. Jammer dat ze er niet meer was. 'Nou ja', humde ze, 'aan alles komt een einde.' Tevreden met die conclusie besloot ze de natuur een handje te helpen. Ze belde aan bij buurman Flipje. Buurman Flipje had jaren in de Betuwe gewerkt, liep met een looprekje ¶ en luisterde de hele dag naar Radio Sport. 'Dag oma Touwtje' , zei buurman Flipje, maar oma Touwtje was al langs hem heen geglipt om in de keuken de gaskraan wijd open te draaien. Ze sloot de deur en het raampje boven het aanrecht. 'Niet meer verder...' zuchtte ze, en ze meende het. Het was buurman Flipje die haar 10 minuten later half bewusteloos van de grond tilde en de dokter alarmeerde. Toen ze weer was bijgekomen en werd gevraagd naar de reden voor haar zelfmoordpoging had ze nogal laconiek geantwoord dat ze naar de Ophelia in zichzelf had gezocht. ¶ Oma Touwtje's acteermethode had een radicaal kantje. Anti-autoritair als ze was, plaste ze tegen de deur van de directrice van het bejaardentehuis, en genoot ze van het dramatisch effect van een scheet in een volle lift. Veel plezier schepte ze erin om 'per ongeluk' haar wandelstok boven op kleine hondjes te plaatsen en dan 'oh pardon, wat vreselijk' tegen de geschokte eigenaar te zeggen. Verder stencilde ze -wat onschuldiger- posters met 'Binnenstad autovrij' of 'Dood aan alle bestuurders' , een leuke woordspeling met automobilisten en lokale autoriteiten. Maar het meest interessante was hoe oma Touwtje aan haar naam was gekomen: ze liep per definitie in een minirok -in haar jonge jaren het ultieme anti-burgerlijke moraalprotest- waardoor men het touwtje van haar laatste tampon, die ze uit protest had ingehouden, vrolijk kon zien bungelen.

Multiple Choise (Herman & Inge)

'Hoe is uw relatie met God?' vroeg de documentairemaker aan Frederik, een doopsgezinde predikant. 'Oh meneer, ik doe dit gewoon voor de poen moet u weten.' De documentairemaker staarde onbewogen in de ogen van de predikant en bracht de microfoon nog wat dichter bij hem. Frederik zweeg echter, en staarde terug. Op de achtergrond speelde het kerkorgel en de mensen verlieten de kerk. De ¶ documentairemaker vervolgde 'En betaalt het een beetje?' Frederik deed z'n boord recht, keek omlaag en zei 'Oh, ik mag niet klagen.' Dat was waar, Frederik had niet te klagen, op materieël vlak kwam hij niets te kort, hij had een eigen huis, een auto, de nieuwste apparatuur, vakanties... hij had alles, oppervlakkig beschouwd. Plezier in zijn werk? Soms. De vergaderingen waren minder, en zijn colléga's, een beetje, tja. 'Nee ik mag niet ¶ klagen', zei hij nogmaals. 'Maar wat verwacht je precies van mij?' vroeg de documentairemaker. 'Nou, niet zo veel meer', zei Frederik, die de intelligentie van deze young creative allang had ingeschat 'misschien nog een paar van die diepgravende vragen, en dan moest je maar eens gaan monteren.' De documentairemaker knikte. 'Goed, nog twee vragen dan. De eerste: Hoe verhoudt u zich tot de West-Europese christelijke traditie?' Frederik zuchtte, hij had zin om te praten over z'n passie voor antieke koelkasten, specifiek de allereerste Amerikaanse modellen, die nog op ammoniak liepen. 'Die verhouding is uitstekend, dank u', antwoordde Frederik. De ¶ documentairemaker wachtte wat, maar Frederik zei verder niks. 'Dan de allerlaatste vraag', besloot de documentairemaker, 'Geloof je dat je zinvol bezig bent?' Op deze vraag had Frederik niet gerekend, hij was er niet op voorbereid. De vraag overrompelde hem, confronteerde hem met de 'mens' Frederik en hij voelde zich plotseling naakt. Op elke vraag had hij een pasklaar antwoord, maar 'Vind je dat je zinvol bezig bent?' viel in een andere categorie. ¶ Frederik lachte wat en probeerde: 'Zinvol... zinvol... interessante vraag...' maar verder kwam hij niet. Een wesp vloog in zijn keel en prikte op zijn huig, die opzwelde en z'n luchtpijp afsloot. 'Uuuuh' hapte hij naar adem, maar helaas, het was z'n laatste ademteug. De interviewer keek het aan, geschokt, verstokt, en toen Frederik omviel riep hij pas 'Help' en 'Oh mijn God', maar de kerk was leeg en niemand reageerde. De documentairemaker rende de kerk uit en besefte buiten dat hij 112 moest bellen. Hij zocht z'n mobiele telefoon en belde, '112 goedemiddag. Voor urgente gevallen, kies 1, voor minder urgente gevallen, kies 2'. De documentairemaker koos 1, 'Om u beter van dienst te kunnen zijn vragen wij u uw burgerservicenummer bij de hand te houden. ¶ Tevens maken wij u erop attent dat voor een nog betere dienstverlening dit gesprek kan worden opgenomen om dit..' 'Neem op!' schreeuwde de documentairemaker in paniek. Frederiks lichaam leek op te zwellen en er verschenen paarse vlekken op zijn slapen en op zijn handen en op zijn voorhoofd en op zijn neus. Eindelijk kreeg hij iemand aan de lijn, '112 met Nancy de Waard..' maar de documentairemaker hoorde het al niet meer: uit de buik van Frederik groeide nu een boom, vol rode bessen, en een vogel kwam aangevlogen, en nóg één, en nóg één... De documentairemaker liet de hoorn van de telefoon los en pakte zijn camera, maar héél vreemd: toen hij drie dagen later de beelden die hij geschoten had bekeek zag hij enkel een medium-shot van Frederik die zelfverzekerd in de lens keek, 'zinvol... ja, hoe definieer je dat? Is het zinvol om in armoede te leven? ..als je de keuze hebt?'