Tuesday, August 20, 2019
FILM SET
#
‘There is no justice. There is only pain,’ shouted the actress and
then fell to the floor, her hands grabbing at it. Then she lifted herself to a
kneeling position, her face raised to the ceiling. The gaffer turned on the
rain machine. Big drops fell on the actress’s face and her mascara ran down her
cheeks. She repeated, ‘There is no justice. There…is no…jus…tice.’
‘Cut!’ shouted the director and the actress stood up. ‘I’m
bleeding,’ she said, ‘really bleeding. But I want that.’
‘Where is your wound?’ said the director, ‘Show it to me. I want to
get it all down, all the pain, all the agony, in an eternal indexical sign.’
‘Baby,’ she replied, ‘You’re so relentless. I’ve been showing you my
wound for the last ten minutes. Couldn’t you see? But enough. Right now, I want
a frozen strawberry with just a single droplet of sirop de menthe. However, it must be an Etruscan strawberry. And it
must be no bigger than the width of my nose.’
The director clapped his hands. ‘Catering!’
A group of locals had entered the bar where they were filming. They
were farmers and they were making a lot of noise, talking about one of them who
had made a deal with some giant company to use their genetically engineered
seeds, which could resist almost anything, whereas the others, with just their
normal crops, lost a quarter of their harvest. Pierre le Pire was the farmer’s
name.
Filming resumed and the actors tried to concentrate amid all the
commotion. They kept saying their lines while the farmers complained and
burbled and farted freely.
One of the farmers was young, tall, muscular and extremely handsome.
The actress noticed him as he was ordering a gin fizz at the bar and sidled up
to him lasciviously. ‘I always say a gin fizz is a real man’s drink,’ she
remarked, twirling a lock of her hair with one hand while pointing subliminally
with the other at her mouth.
The young farmer said he didn’t really know what she expected of
him. ‘I’m just a simple man, call me naïve and a primitive, but I call you a
pervert like all people from the city. Leave me alone with the genuine people
of my community. Ah, yes, I know what you want. You’re disgusting, you film
people.’
The actress replied: ‘Yes, disgusting, that’s what we are. But we
face up to it, unlike you pious hypocrites of the countryside, constantly
impugning the decadence of others so as to deny your own. We, the fodder of the
gossip mags, are the repository for all your disavowed corruption, your
obesity, drunkenness, drug addiction, infidelity, perversion, greed, vanity and
ultimate physical dissolution. We are the modern sacrifices, the scapegoats
without which you would be unable to maintain your spurious sense of purity. We
show you the selves you cannot face. And you, the audience, love it.’
And with that, she farted, loudly and satisfyingly.
Like crying real tears, it was something she had learned to do at
will at acting school.
#
written by John and Inge in summer 2017
HARRY THE BIRD
#
‘I am not really a mammal, I am a
bird,’ said Harry to his new neighbour, ‘I mean, not that it makes that much
difference. But I just love to spread my wings and get higher and higher and
higher, up in the sky, but not so high that my wings melt. Ha ha ha.’
The new neighbour closed the door.
‘Who was that, Robin?’ said his wife, Darshna, from the sofa.
‘Harry, the neighbour from the top.
He says he’s a bird.’
‘Hm,’ she said.
‘Never open the door to anyone when
I’m not here,’ said Robin. She nodded absently, her mind on the book she was
reading about the sex rituals of Georges Bataille. Shortly afterwards Robin
went out and a bit later there was a knock at the door.
‘Hang on,’ called Darshna, ‘I’m just
doing my visualising what you want meditation.’
‘Wait, you are into visualising what
you want meditations?’ said Harry through the door, ‘Me too! We can do it
together. It makes it much more powerful.’
‘Oh wonderful,’ said Darshna, ‘Robin
never wants to do it with me. He says it’s all just superstitious nonsense. I
think that’s what’s stopping it working.’ She came to the door and opened it.
‘No!’ said Harry, ‘this is
incredible. You are what I always see when I do my visualising what I want
meditation!’
‘Yes,’ she replied, full of wonder,
‘It’s the same for me in reverse. Perhaps the meditation was working after all.
What did you say your name was? Harry? Oh Harry, my soulmate. It’s nice to meet
you! Tell me, are you interested in the sex rituals of Georges Bataille?’
Later when Robin got home, he found
his key no longer worked in the lock. He knocked at the door and a note was
passed under it, with a key taped to it. It said, ‘Dear Robin. You live
upstairs now. Your marriage is over. But do come over for tea, coffee or a bite
to eat sometime. Love, Harry and Darshna’.
Robin took the key and went
upstairs. Harry’s flat was almost empty except for an enormous picture of a
man-bird god with a huge erection, covering one wall. Robin sat down on the
only chair and looked at the picture. Perhaps he had something to learn from
it.
#
written by John and Inge in summer 2017
Thursday, December 11, 2014
Tuesday, February 14, 2012
Saturday, September 4, 2010
Sunday, March 28, 2010
Varkenshaasje Blackwell (Terry, Inge & Herman)
Er was eens een varken, genaamd Blacky, en een haas die luisterde naar de naam Welly. Op een goede dag kwam er een medische wetenschapper die de twee genetisch deed samensmelten, en zie: onze held Blackwell de ¶ varkenshaas was geboren. Nare bijkomstigheid was echter dat hij in het proces radioactief was geworden. Dat had tot gevolg dat hij ten tijde van stress begon op te lichten, en in geval van schaamte opzwol tot 5 keer zijn eigen omvang. Varkenshaasje Blackwell had één grote passie: skiën. Zodra hij kon nam hij de trein naar Tirol, bond z’n ski’s onder en begon een spectaculaire afdaling. Steevast waren omstanders onder de indruk van z’n buitengewone prestaties, wat varkenshaasje Blackwell aanmoedigde tot nóg buitensporiger gedrag. En uiteraard kwam hoogmoed weer ¶ eens voor de val: varkenshaasje Blackwell nam op een kwade dag een extreem steile helling, aangemoedigd door applaus vanaf de piste, en deed voor het dramatisch effect zijn ogen dicht, al balancerend op één ski. Maar oeps! Een plotse wind stak op en blies hem de hoogte in, hoger en hoger, totdat hij een stipje werd. Het applaus verstomde, de mensen hun monden vielen open van verwondering: zo’n spektakel hadden ze niet eerder gezien. Varkenshaasje Blackwell was een magiër. Maar toen viel er een ski-lat op het hoofd van één van ¶ de toeschouwers, en was het gedaan met de aandacht voor varkenshaasje Blackwell, die al de dampkring naderde. Zodoende misten zij hoe onze beste varkenshaas de dampkring binnenvloog en als een fakkeltje begon te branden ¶ door de wrijving. Geroosterde varkenshaas, jawel. Zwartgeblakerd en verkoold. De geest van varkenshaasje Blackwell bleef echter rondwaren rondom deze barbecue, en was met volle maan zichtbaar als een lichtgroene mist, die sommigen herkenden als moeilijk leesbaar orakel. ¶ Het trok vage spirituele types aan die de ronddolende varkenshaas opzadelden met hun existentiële vragen, zoals ‘Waar had ik mijn sleutels ook alweer neergelegd?’ etc. Varkenshaasje Blackwell had zo gauw geen antwoorden op deze vragen en doolde nog dagen maanden jaren in gedachten rond.
Sita 2000 ((Terry, Marc, Inge & Herman)
Inderdaad. Middelgrote bewegingen die complex gecoördineerd zijn, hebben de meeste aantrekkingskracht. Vaak zijn deze bewegingen a-symmetrisch, tegengestelde bewegingen van hoofd en benen. John Travolta, in zijn Saturdaynight Fever tijd, belichaamde deze dansstijl als de beste, benen gekruist en ¶ armen wijd of andersom, en zo het hoekje om, de dansvloer af. De dansvloer was erg klein, en er werd doorgaans weinig gebruik van gemaakt. De meeste beweging kwam van de discobal, die gekleurde lichtpuntjes op de vloer en de wanden liet dansen. ¶ Verder was er weinig dynamiek in de Sita te ontdekken. De spiegelwand bleef de traag dansende treuzelaars, die maar niet wilden onderkennen dat de nacht zijn mooiste kanten al had getoond, mistig reflecteren, en tussen de nummers door waren de vogels buiten al te ¶ horen. Een verstokte alcoholist mompelde wat tegen een bierviltje terwijl hij opstond maar achter z’n barkruk bleef haken, en viel om. Hij landde op de grond tussen de glasscherven, bleef liggen, een tand door de lip, maar niemand reageerde, lustig danste men verder. Langzaam raakte hij bedolven onder de glazen, bierviltjes, sigarettenpeuken, pindadoppen, verloren handschoenen, weggeworpen papieren zakdoekjes, uitgespuugde ¶ kauwgommetjes en noem maar op. Zodoende werd hij de volgende dag met alle troep naar buiten geveegd, de goot in. Alleen door in dialoog te blijven met zijn omgeving was hij in staat zijn geestelijke gezondheid te behouden. Hij rook dan wel weer naar pis, maar zijn mede-goot ¶ -bewoners hadden niets dan respect. Tót de dag dat hij zijn boon tevoorschijn haalde. Dat was nogal een anti-climax. Absoluut niet het begin van een in alle hevigheid bloeiende volkstuin. Een levenloze boon, die na drie jaar water opgieten nog altijd bewegingloos ¶ onder de aarde lag. En de bewoners maar wachten op een maaltijd... Die maaltijd kwam er pas na een dag of tien, toen het merendeel der bewoners al lang de geest had gegeven, en het tiental overlevenden, dat inmiddels meer naar water snakte dan naar eten, al begonnen was elkaar aan te vreten. Het was een bloederige scène, maar het leverde mooie plaatjes op voor het archief.
Subscribe to:
Posts (Atom)
